Chapter 102 ~ The final strategy

            Zdziwiła się, wyczuwając przed domem reiatsu swojego dawngo kapitana. Na tyle ją to zaniepokoiło, że aż wyszła przed dom, sądząc, że coś się stało.

            – Kapitanie – powiedziała, patrząc na idącego w jej stronę mężczyznę. – Co się dzieję?

            – Wpadłem z wizytą – oznajmił beztrosko i wzruszył ramionami. – Jesteś sama?

            – Tak.

            – Doskonale – stwierdził, a gdy stanął przed nią, dodał: – Wpuścisz mnie do środka?

            – Przepraszam, tak, oczywiście – speszyła się Setsuko, odzyskując rezon. – Zaskoczyłeś mnie, kapitanie.

            – Chyba jesteś nieco przewrażliwiona, skoro straszy cię przyjacielska wizyta dawnego przełożonego.

            Zaprosiła go do środka i usadziwszy w salonie, zapytała:

            – Napijesz się czegoś, kapitanie?

            – A co proponujesz? – zapytał z szelmowskim uśmiechem.

            – Znasz mnie, kapitanie. Wybór jest spory.

            Gin westchnął.

            – Kusząca propozycja, ale tym razem zostanę przy herbacie – oznajmił, choć robił to z ciężkim sercem. – Mój zastępca i tak jest już ostatnio bardzo nerwowy z powodu zbliżającej się wojny. Ten jeden raz sobie odpuszczę, żeby nie dokładać mu zmartwień.

            – Hisagi? Tak, nie dziwię mu się wcale – przyznała Setsuko i zniknęła w kuchni. Powróciła z dwoma kubkami herbaty, z czego jeden postawiła przed Ginem. – To czemu zawdzięczam tą przyjacielską wizytę?

            – Właściwie głupia sprawa – zaśmiał się, drapiąc po karku. – Chodzi o Rangiku.

            – Rangiku? – zaniepokoiła się Setsuko. Jedyne, co przychodziło jej do głowy to sprawa Makoto. – Co z nią?

            – Ostatnio inaczej się zachowuje.

            – Cóż… Wcale jej się nie dziwię – zaczęła ostrożnie Setsuko. – W końcu oboje wiele przeszliście podczas ostatniej bitwy. To musiało się na niej jakoś odbić.

            Gin machnął ręką.

            – Nie, nie. Ja nie o tym.

            – Nie? To o co chodzi?

            – Oczywiście, Rangiku martwi się zdradą Makoto, ale ostatnio poczuła się lepiej i chyba odnalazła nowe hobby. Mam powody, by podejrzewać, że masz z tym coś wspólnego.

            Setsuko pobladła, bo doskonale wiedziała o jakie „hobby” mogło chodzić.

            – Kapitanie, pozwól mi wytłumaczyć.

            – Nie, nie. Daj mi skończyć – zaśmiał się Gin. – Pewnie się domyślasz, że Rangiku zawsze była dobra w tych sprawach, ale to, co ostatnio wyczynia… Można powiedzieć, że przeszła samą siebie.

            – Przepraszam kapitanie.

            – Nie, ja przyszedłem ci podziękować, Setsuko – zadeklarował Gin, uśmiechając się od ucha do ucha. – Wręcz, chętnie podrzucę ci kilka pomysłów, jeśli zechcesz mnie wysłuchać, bo Rangiku chyba na to nie wpadła.

            Setsuko parsknęła śmiechem.

            – Kapitanie, możesz przesłać mi swoje propozycje mailem – odparła wreszcie. – Byakuya może w każdej chwili wrócić do domu. Nie chciałabym, aby usłyszał, że o tym rozmawiamy. I tak jest na mnie wściekły za ostatni raz.

            – Dobrze, oczywiście, rozumiem. Jeszcze dziś prześlę ci wszystko we wiadomości.

            – Świetnie. Tak będzie bezpieczniej.

            – Martwisz się wojną – domyślił się Ichimaru, poważniejąc nagle. Setsuko tylko skinęła głową. – Domyśliłem się, że to stąd stworzyłyście ten dziwny, ale jakże interesujący klub.

            – To nie klub, a jedynie przyjaciółki wymieniające się pomysłami.

            – Tak czy inaczej wyczuwam w tym dozę niepokoju i jakiegoś pośpiechu.

            – To prawda.

            – Mówiłaś przecież, że masz jakiś plan.

            – Tak, ale nie jest jeszcze gotowy. A nawet wtedy nie daje nam gwarancji. Szanse na wygraną są dosyć niskie – wyznała Setsuko. – A ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ta wojna będzie moją ostatnią.

***

            Tego dnia wszyscy kapitanowie i ich zastępcy zebrali się ponownie we wciąż mocno zniszczonej sali narad, by omówić plan bitwy. Każdy uczestniczący z spotkaniu shinigami był bardzo poważny. Nikomu już nie było do śmiechu, bo od przebiegu tego spotkania zależało więcej niż chcieliby przyznać. Wyjątkowo pozwolono także uczestniczyć w zebraniu trzecim oficerom, jako że często oddziałom często brakowało poruczników i kapitanów.

            Genryusai jak zawsze z surową miną stał na środku sali, zwrócony twarzą do pozostałych shinigami, którzy stali pomiędzy niesprzątniętymi gruzami pomieszczenia z czystym niebem nad ich głowami.

            Obok niego stała Setsuko, co nie było wcale zaskakujące. Nie to, że stała obok z Głównodowodzącym, który zapewne pozwoli jej poprowadzić spotkanie. Zazwyczaj jednak Setsuko niezależnie od sytuacji i tak wygłupiałaby się, chociaż trochę. Często szczerzyła się do uczestników spotkań, tańczyła dyskretnie za plecami Yamamoto lub stroiła miny.

            Nawet podczas jakże licznych zebrań zwołanych przez Chikako podszywającą się pod Sui Feng, Setsuko nie straciła całkowicie swojej wesołości. Nawet jeśli wtedy była ona jedynie maską, pod którą ukrywała gniew. Mieszając groźne spojrzenie z cichym, złowieszczym śmiechem.

            Dziś jednak była absolutnie cicho i ani drgnęła, jedynie obserwując wszystkich przybyłych.

            – Wydaje mi się, że wszyscy już są – zwróciła się do Generała Dowódcy. – Możemy zaczynać.

            Stojący nieopodal Ayasegawa rzucił jej posępne spojrzenie. Wielokrotnie Setsuko wykonywała jego robotę, przez co czuł się źle. Teraz też nie został jeszcze przywrócony do służby z powodów zdrowotnych i przeczuwał, że to sprawka Setsuko.

            – Zapewne wszyscy domyślacie się, czego będzie dotyczyć spotkanie – zaczął Genryusai. O dziwo tym razem nikt się nie odezwał, nikt nie rzucił głupim komentarzem, ani sarkastyczną odpowiedzią. Jednak zdeterminowane twarze shinigami jasno świadczyły o tym, że są gotowi wysłuchać planu Setsuko. – W takim razie bez zbędnego przedłużania, Setsuko przedstawi strategię na nadchodzącą bitwę, która została już przeze mnie zatwierdzona.

            – No dobrze – mruknęła Setsuko i odetchnęła głęboko, po tym zrobiła krok w przód, tak, aby każdy mógł ją zobaczyć. Czuła na plecach świdrujące spojrzenie Ayasegawy, co wcale nie dodawało jej odwagi. Plan, który miała przedstawić naprawdę nie należał ani do najlepszych, ani jej ulubionych. Był to jednak jedyny, który dawał im jakieś szanse na wygraną. – Na początek przedstawię wam naszą obecną sytuację, choć nie wątpię, że orientujecie się z grubsza, na czym stoimy. W ostatniej bitwie oraz przed nią, straciliśmy wielu zdolnych towarzyszy. Często przyjaciół, kochanków, członków rodziny. Natomiast Seireitei zostało mocno uszkodzone.

            – My to wszystko wiemy – sarknął zniecierpliwiony Zaraki. – Do rzeczy.

            Setsuko chciała zaprotestować i powiedzieć, że to wszystko jest bardzo istotne. Jednak zanim zdążyła, odezwał się Byakuya:

            – Możesz chociaż raz posłuchać, co ktoś ma do powiedzenia? – zagrzmiał, nie pozostawiając nikomu złudzeń, że jego cierpliwość jest na wykończeniu.

Zaskoczył tym wszystkich, nawet samą Setsuko, która nie spodziewała się interwencji męża. Skinął tylko głową, dając jej do zrozumienia, by kontynuowała.

– W związku ze stratami, jakie ponieśliśmy, nie możemy sobie pozwolić na to, by walka toczyła się w Soul Society. To samo zresztą tyczy Karakury, która mocno ucierpiała dziewiętnaście lat temu. Zostaje tylko jedno potencjalne pole bitwy i jest nim…

– Hueco Mundo – powiedział odruchowo Toshiro.

– Dokładnie – przytaknęła Setsuko. – Przeniesiemy bitwę tam, ale żeby tak się stało, musimy uderzyć pierwsi. Od ostatniej bitwy kapitan Urahara wraz z oddziałem 12 pracował nad tym, by zablokować Aizenowi ponowne otwarcie przejścia z Arki do Soul Society, opóźniając kolejny atak. Musimy liczyć się jednak z tym, że czasu jest coraz mniej, choć był nam potrzebny, by wyleczyć rany.

– To znaczy, że Aizen próbował już wedrzeć się tu ponownie? – zapytała z niepokojem Unohana.

– Cóż… Tego do końca nie wiemy.

– Nawet jeśli próbował, to nie udało mu się to – wtrącił się Urahara, idąc Setsuko z pomocą. – Zakłócaliśmy wszystkie możliwe częstotliwości, bazując na tym, co wiemy na temat Arki od Egzorcystów oraz Noah Akiry. Ponadto zamknęliśmy sami Bramę Senkai, to dlatego w ostatnich czasach nie było zbyt wielu patroli terenowych.

– Śmiem sądzić, co zresztą potwierdził brak jakiejkolwiek aktywności w świecie ludzi, że Aizen porzucił już dawno stare plany i teraz celuje w to, by nas po prostu zniszczyć. Dopiero gdy z Seireitei zostaną zgliszcza, uda się do pałacu Króla Dusz.

– To brzmi bardzo prawdopodobnie – przyznała Unohana.

– Byłam prawie pewna, że zaproponujesz, aby oddać mnie Aizenowi z nadzieją, że to zaspokoi jego żądzę krwi – sarknęła Setsuko, uśmiechając się złośliwie.

Retsu nie była tak potulna podczas „rządów” fałszywej Sui Feng i być może dlatego była teraz dużo bardziej potulna.

– Obie dobrze wiemy, że to niczego nie rozwiąże. Jesteś jednym z celów Aizena, ale nie jedynym.

– No dobrze, a dalsza część planu? – zapytał zniecierpliwiony Ukitake.

– Największe zagrożenie stanowią: Tykki, Road, Shinobu, Amari, Seiko, Ryou, Milenijny Earl, Uluquiora Ciffer i dwóch Aizenów.

– Zapomniałaś o kimś jeszcze – zauważył Zaraki.

– Zapewniam cię, że nie zapomniałam – odparła z powagą Setsuko. – Zacznijmy od tego, że nie możemy pozostawić Soul Society bez żadnej opieki. Strzeżeniem „domu” pod naszą nieobecność zajmie się oddział pierwszy dowodzony przez vice kapitana Ayasegawę. – Mówiąc to, spojrzała w stronę przyjaciela, który patrzył na nią z żalem. Nic jednak nie powiedział. – Nasze główne siły przeciwko hordzie Akum i Arrancarów poprowadzą: Zaraki Kenpachi wraz ze swoją zastępczynią oraz Kurosaki Isshin i Tetsuzaemon Iba. – Na to nie usłyszała protestów, a kapitan Jedenastki wyglądał wręcz na zadowolonego. – Podział sił powstał bazując na zdolnościach waszych oraz wrogów. Kuchiki Byakuya i Matsumoto Rangiku zajmą się pokonaniem Tykiego. Mam nadzieje, że specyfika waszych zampakuto pozwoli na jego pokonanie, pomimo irytującej zdolności przenikania przez rzeczy.

– Odważnie – zaśmiał się Gin. – Chętnie zobaczę jak Rangiku i kapitan Kuchiki poradzą sobie razem w walce.

Rangiku zmierzyła małżonka złowrogim spojrzeniem.

– Road pozostawiam Aizawie Hotarubi i Corrien Shiroyamie. Aizawa powinna być w stanie zwalczyć część zdolności Road, a Corrien doskonale uzupełni ją w pozostałych kwestiach.

Długo rozważała, gdzie przydzielić Corrien. Przez jakiś czas była prawie pewna, że powinna pozostawić ją u boku Kiry, aby ta dwójka nie rozpraszała się podczas walki, martwieniem się o to drugie. Ostatecznie jednak uznała, że ich walka ramię w ramię może być równie ryzykowna, a Corrien bardziej potrzebna była do walki z Road.

– Shinobi i Amari zapewne będą walczyć razem. Ich pozostawiam Madarame Ikkaku ze wsparciem Miyagi Soichiro – zadeklarowała Setsuko, spoglądając na swojego ojca, a potem na Ikkaku. – Seiko i Ryou zajmie się Renji Abarai, który miał już z nimi do czynienia oraz Izuru Kira, który powinien poradzić sobie z ich zdolnościami. Z Milenijnym Earlem walczyć...

– Będę ja – oznajmił Genryusai, ubiegając ją. – Choć nie sam. Wsparciem dla mnie w tej walce będą moi pierwsi uczniowie, Juushiro i Shunsui.

– Dokłanie – potwierdziła Setsuko. – Milenijny to potężny i doświadczony przeciwnik, więc czoła stawią mu najbardziej doświadczeni shinigami. Kolejna kwestia to Uluquiora, ostatni członek Espady. Chciałabym pokonanie go powierzyć Toshiro Hitsugayi i Hisagiemu Shuuheiowi. Teraz najtrudniejsza część…

– Aizen – powiedział Genryusai. – Dwóch Aizenów.

– Warto tutaj pamiętać, że chociaż są tą samą osobą, są osobnymi bytami, więc mają też odmienne cele. Obaj oczywiście ostatecznie chcą dostać się do pałacu Króla Dusz, jednak bez wątpienia starszy Aizen wcześniej będzie chciał dopaść kilka osób. Mnie, Aizawę, Tarakę i możliwie także Akirę. Młodszy natomiast będzie wolał skupić się na walce. To on będzie najpewniej koordynował przebieg bitwy, a w tym celu będzie w miejscu, z którego będzie mógł dobrze widzieć pole bitwy. Nie umiem jednak stwierdzić, gdzie dokładnie się ukryje.

– I tu znowu wchodzę ja – oznajmił wesoło Urahara. – Zadaniem moim i mojego oddziału będzie namierzenie młodszego Aizena na podstawie próbek jego reiatsu. Nawet jeśli użyje swojego zampakuto, aby się ukryć, zdemaskujemy go.

– Ja sama będę zajmować się koordynacją bitwy z naszej strony i również szukaniem młodszego Aizena. Jego pokonanie jest kluczem do zwycięstwa – oznajmiła Setsuko. – Pozostaje jeszcze starszy Aizen, ten właściwy naszym czasom. Jest o tyle groźny, że Aizen napędzany gniewem, a nie tylko zimnym wyrachowaniem, jest nam całkowicie obcy i nieprzewidywalny. On natomiast doskonale zna nas, nasze zdolności i zachowania. Wiedzę na temat tego, co się zmieniło u nas przez te wszystkie lata uzyskał od Chikako, gdy podszywała się pod Sui Feng.

– To, co proponujesz, Setsu? – zapytał z uśmiechem Kyouraku. – Nie trzymaj nas dłużej w niepewności.

– W związku z tym wszystkim, co powiedziałam – odparła. – Aizenem starszym zajmą się: Hisagi Ayane, Kuchiki Hiroya, Urahara Ukyo, Inukami Shirai, Tomori Itsuko, Kyouraku Yakumo, Abarai Shun.

– Chcesz wysłać do walki z Aizenem dzieci? – warknął Ikkaku. – Sam mogę walczyć z Aizenem.

– Mylisz się! – odpowiedziała stanowczo Setsuko. – Aizen zna każdy twój ruch. A te dzieci, nie zapominaj, że nie są już dziećmi, a pełnoprawnymi shinigami, którzy ostatnie tygodnie ciężko trenowali pod czujnym okiem kapitanów i w tym momencie są naszą jedyną nadzieją.

– Poradzą sobie? – zapytał z powagą Kira.

– Są silni. Są przygotowani i przede wszystkim, mają siebie – stwierdziła Setsuko. – Tak jak my znamy się od lat, tak i oni najlepiej wiedzą, jak współpracować w swoim gronie. Są jedynym nieprzewidywalnym dla Aizena elementem. Zresztą nie wymagam od nich, aby pokonali starszego Aizena. Potrzebuję jedynie, aby powstrzymali go dostatecznie długo.

– Mają cię chronić – domyśliła się Retsu.

– Tylko dopóki nie ustawię wszystkiego tak, aby dać nam optymalne szanse na zwycięstwo. Reszta będzie zależała od was i od szczęścia.

– To bardzo ryzykowny plan – zauważył Ukitake.

– To jedyny plan, jaki mam.

– To wojna, Ukitake – odezwał się Toshiro. – Choć plan Setsuko mi się nie podoba, popieram go.
– Osobne zadanie mam jednak dla Kuchiki Kazumi i Hinamoto Taraki oraz Noah Kiry, które jeszcze przed bitwą spróbują przedostać się do Arki i wykraść Innocence. Jeśli im się uda, to zwiększy nasze szanse na zwycięstwo. 
– Możemy im zaufać? - zapytał smutno Kira. – Wybrałaś do tego zadania bardzo specyficzne osoby. 
– Tylko Akira może otworzyć wejście do Arki i tylko ona zna drogę. Nikt poza Taraką nie będzie w stanie zgadnąć, gdzie może być Innocence. Natomiast Kazumi sama poprosiła mnie o to, by uczestniczyć w tej misji, jako zadość uczynienie swoich błędów. Myślę, że razem ta trójka jest wystarczająco silna, by tego dokonać. 
– To nie jest odpowiedź na moje pytanie.
– Ręczę za całą trójkę własnym życiem – zadeklarowała Setsuko. 
– I życiem nas wszystkich – mruknął Ikkaku. 
– I wiecie, jak bardzo ważni dla mnie jesteście. Zrobię wszystko, aby zminimalizować straty i zapewnić nam zwycięstwo.

– Ja też nie ukrywam, że nie jestem zadowolony i pewnie tak samo moja małżonka – przyznał Ichimaru. – A jednak ufam Setsuko na tyle, aby zgodzić się z jej planem. Mam tylko jedno pytanie.

– Tak?

– Zdaje się, że w wyczytywaniu osób wyznaczonych do walki ze starszym Aizenem pominęłaś moją córką. Przypadek?

– Nie. – Setsuko uśmiechnęła się. – Dla Ichimaru Mitsuko mam zupełnie inne zadanie. To coś, co tylko ona może zrobić. A jest tym powstrzymanie jej brata. Ichimaru Makoto zdołał oszukiwać nas przez dwa miesiące, utrzymując iluzję tego, że Chikako to Sui Feng. Stał się bardzo potężnym shinigami i bez wątpienia urósł jeszcze na sile u boku Aizena. Już same iluzje Aizena będą problematyczne, dlatego zadaniem Mitsuko będzie zablokować jego moce. Są swoim przeciwieństwem, więc ona jedna da radę tego dokonać.

– Rozumiem – odparł Gin, wyraźnie zadowolony.

– Plan nie podlega zmianom – oznajmił Genryusai. – Wymagam od was bezwzględnego egzekwowania dotychczasowych postanowień. Szczegóły i dalsze wytyczne otrzymacie na bieżąco na polu bitwy. Zamykam spotkanie.