Chapter 93 ~ Last goodbye

            - Jak się czujesz? – zapytała, kładąc dłoń na policzku męża.

            - Dobrze. Nie musisz się martwić, Setsuko.

            - Zawsze będę się o ciebie martwić – zaprotestowała. – Masz ochotę na jabłko? Obiorę ci.

            Kuchiki uśmiechnął się pod nosem.

            - Nie jestem dzieckiem – stwierdził. – Ręce mam zdrowe i zęby też jeszcze mam wszystkie.

            - Ale masz odpoczywać. Daj się trochę rozpieścić.

            - No dobrze – zgodził się, patrząc na Setsuko z czułością. – Tylko obiecaj, że o siebie też zadbasz.

            Setsuko zabrała się za obieranie jabłka i nie od razu odpowiedziała na słowa męża. Wiedziała, do czego zmierza ta rozmowa.

            - Nic mi nie jest.

            - Ale znów jesteś dużo bledsza niż wcześniej. Pewnie nie spałaś ostatnio zbyt wiele, pomagając w Gotei i siedząc tutaj. Nie wspominając nawet o tym, że walczyłaś z Aizenem, chociaż miałaś oszczędzać siły.

            - Ta bitwa na nas wszystkich pozostawiła piętno, więc nic dziwnego, że jestem blada. Myślałam ostatnio o wielu rzeczach – oznajmiła Setsuko, wzruszając ramionami. - Martwię się o Yumichikę i o Rangiku, która nawet nie chce ze mną rozmawiać.

Pokroiła jabłko w paski i podała talerzyk Byakuyi.

- Dziękuję.

- Ale Unohana zbadała mnie po walce, gdy tylko miała chwilę czasu. Nic mi nie jest. Skup się na tym, abyś sam teraz odzyskał pełnię sił. Dzieci też się o ciebie martwią.

- Rozmawiałaś już z Głównodowodzącym na temat Taraki? - zapytał Byakuya, zmieniając temat. 
Nawet po tylu latach małżeństwa, wciąż ciężko było mu się przyzwyczaić do leżenia w łóżku, gdy ktoś się nim opiekuje. Oczywiście, wcale nie wolał, gdy to on opiekował się leżącą w szpitalu Setsuko. Idealnie byłoby, gdyby żadne z nich nie musiało tam przebywać. 

- Tak. Będziemy próbowali załatwić tą sprawę podczas najbliższego zebrania, ale czekamy aż wszyscy kapitanowie będą w pełni sił.

            - Poza tym wszystko dobrze? – zapytał Byakuya, na moment łapiąc Setsuko za rękę. – Wiem, że bardzo przeżywałaś tą bitwę.

            - Jak wszyscy. Każdy z nas stracił kogoś, niezależnie czy był to członek rodziny czy przyjaciel.

            - Pomagasz w czymś jeszcze, czy wróciłaś do Akademii? - dopytywał.
            - Pomagam tu i ówdzie – przyznała po chwili Setsuko. – Znasz mnie. Jest sporo pracy, a ja nie umiem omówić. Nigdy też nie przestałam być częścią Gotei 13. 

- No właśnie znam cię i dlatego pytam.

- Chyba nie rozumiem - strapiła się kobieta i zmarszczyła brwi.

- Czego tak bardzo ostatnio szukasz? – zapytał niespodziewanie, aż Setsuko pobladła nieco.

- Czego szukam? - udała zdziwienie. – Niczego nie szukam. Poza strategią na pokonanie Aziena oczywiście.         

- Dobrze wiesz, czego - westchnął. - Znowu realizujesz w tajemnicy jakiś plan i nie chcesz mi o nim powiedzieć.

- Przesadzasz - machnęła ręką.

- Setsuko – skarcił ją Kuchiki, marszcząc brwi. – Widzę, co robisz. Od poprzedniej wojny, twój stan zdrowia stopniowo się pogarszał. Druga taka wojna… - urwał, nie potrafiąc wypowiedzieć tych słów. – Nie mogę cię stracić.

- Nie stracisz – zapewniła go, kładąc dłoń na policzku Byakuyi. – Po prostu znalazłam pewien trop i chcę to sprawdzić. Znalazłam coś... Coś co pomoże.

- Coś?

- Nie patrz tak na mnie - westchnęła. - Chcę się na coś przydać.

- Nie spodoba mi się to prawda? - bardziej stwierdził.

- Nie chciałam ci mówić, bo wiem, że będziesz się denerwował.

- To dlaczego i tak próbujesz to zrobić, skoro wiesz, że ani mi, ani nikomu innemu się to nie spodoba.

- Bo to pomoże nam pokonać Aizena, pomoże mi walczyć i być może także załatwi problem mojego reiatsu.

- A jeśli nie?

- Co nam szkodzi spróbować? – powiedziała Setsuko, wzruszywszy ramionami. – Nie martw się, nie zostawię cię samego. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.

***

            Zebrali się wszyscy, by upamiętnić poległych w ostatnich walkach. Najpierw Głównodowodzący wygłosił przemówienie, a potem rodziny i przyjaciele zmarłych udali się na umowny cmentarz, gdzie stawiano niewielkie, symboliczne nagrobki tym, którzy odeszli. Ciszę co jakiś czas przerywał tylko szybko stłumiony szloch.

            – Pozwólcie, że raz jeszcze wyczytam imiona poległych – oznajmił Głównodowodzący, a gdy wymieniał kolejne osoby, ktoś podchodził do pomnika, aby złożyć przy nim kwiaty: – Kapitan drugiego oddziału Sui Feng, kapitan trzeciego oddziału Kurogane Kazuma.

Setsuko popatrzyła w stronę stojącego na uboczu Yumichiki, który wyraźnie nie chciał się afiszować ze swoją stratą. Ona jednak zostawiła na moment Byakuyę, z którym stała dotychczas i dołączyła do przyjaciela, którego objęła ramieniem.

– Powinieneś być jeszcze w szpitalu - powiedziała cicho, nie chcąc przyciągać uwagi pozostałych shinigami.

– Odmówisz mi ostatniego pożegnania z nim? - zapytał Yumichika, patrząc gdzieś w niebo. - Nawet jeśli tylko symbolicznie.

– Nie, jeśli obiecasz po ceremonii wrócić grzecznie do szpitala. Na twoim miejscu pewnie też bym przyszła, ale powiedz, jeśli tylko poczujesz się gorzej. 
- Gorzej niż pozostawiony przez kogoś, kogo kochałem? 

– Pożegnaliśmy także porucznik czwartego oddziału Kotetsu Isane, porucznik piątego oddziału Hinamori Momo.

Corrien, która stała wraz z Kirą, ścisnęła mocniej dłoń ukochanego. Pomimo zazdrości, jaką czuła przez niegdyś łączącą Izuru i Momo miłość, nigdy nie życzyła jej źle. Była zazdrosna tak, jak każda kobieta miała prawo zazdrosna być. Wiedziała jednak, że ta dwójka przede wszystkim była przyjaciółmi, a taka strata zawsze boli.

Kira spojrzał na nią i uśmiechnął się blado. Chciał pokazać, że nic mu nie jest, ale wątpił, jakoby udało mu się zwieść Corrie. Potrafiła go zawsze przejrzeć, dlatego doceniał, że była teraz u jego boku.

– W ostatnim czasie straciliśmy także wielu oficerów. Trzeciego oddziału Fukuokę Jiro. – Setsuko i Yumichika obserwowali płaczącą Yachiru, która stała, wtulając twarz w haori Zarakiego.

– Biedna Yachiru – westchnął Yumichika. – Stała się taką piękną kobietą. Niedługo już mieli z Jiro brać ślub, a tu takie nieszczęście. 

– Tak. Wojna jest przykra… Ginie tyle młodych osób, które zginąć nie powinny.

– Oraz Naito Miho, z szóstego oddziału Shirogane Mihane, z dziesiątego Mizumoto Minako, z oddziału trzynastego Shigeru Tomori.

Tym razem to Yumichika objął Setsuko, która mimowolnie zacisnęła dłonie w pięści. Uśmiechnęła się przez łzy, do spoglądającego w jej stronę Byakuyi. Martwił się o nią. Jednak Setsuko bardziej martwiła się w tej sytuacji o Bris i Itsuko, które stały razem gdzieś na uboczu.

Obok nich był także Shirai, który złapał Itsuko za rękę, gdy ta ocierała łzy.

            - Ale młodzi mają siebie – powiedziała z nadzieję Setsuko. – To da im siłę.

            Tymczasem Głównodowodzący kontynuował wyczytywanie oficerów, później także wielu szeregowych. Niezależnie od rangi, każdy był warty upamiętnienia. Każdy kto poległ w walce, chroniąc Soul Society. Także Grimmjow nie został pominięty, choć na uroczystości brakowało z jakiegoś powodu Ivrelli.

            - Odprowadzić cię do szpitala? – zapytała Setsuko, patrząc z troską na Ayasegawę.

            - Nie, poradzę sobie.

            - Jeśli poczujesz się kiedyś samotny, kiedykolwiek, przyjdź do nas. Wiesz, że drzwi do rezydencji dla ciebie zawsze stoją otworem - oznajmiła, obejmując go, a potem ucałowała w czoło, choć musiała do tego stanąć na palcach.

            - Dziękuję, Setsu.

            - W takim razie, wybacz, muszę iść. Rodzina czeka. Zresztą nie tylko.

            - Racja. Przygarnęłaś syna Hinamori, prawda? – przypomniał sobie Yumichika. – Jak mu na imię?

            - Murai. Najpierw przed laty stracił ojca, a teraz matkę. Jest dobrym przyjacielem Hiroyi, więc nie mogłabym odmówić przyjęcia go u nas. To dobry chłopak.

***

            Kapitanowie wraz ze swoimi porucznikami pojawili się na zebraniu Gotei 13. Obecna była także Ivrella reprezentująca zdziesiątkowany skład z Hueco Mundo, Setsuko, której nie pozbawiono jeszcze tytułu stratega oraz Yoruichi, która od nowego roku została dyrektorką Shino i odpowiadała za przyszłych shinigami.

            - Dziękuję, że się zjawiliście, choć część z was nie odzyskała jeszcze pełni sił – rzekł Yamamoto, rozpoczynając spotkanie. – Po ostatniej bitwie straciliśmy wielu świetnych shinigami, w tym kapitanów. Musimy przygotować się na kolejny, ewentualny atak oraz znaleźć sposób na pokonanie Aizena raz na zawsze. Być może rozważyć także, jak uzupełnić struktury Gotei 13. Setsuko? – zwrócił się to kobiety.

            - Jak wiecie ze względu na brak zampakuto, nie brałam udziału w bitwie – zaczęła, po czym dodała ciszej, czując na sobie spojrzenie męża. – Prawie nie. Miałam natomiast możliwość przeanalizować siłę wroga. Wciąż musimy mieć na uwadze całą armię Arrancarów i Akum, natomiast Klan Noah został mocno osłabiony. Razem z Milenijnym został  już tylko Tyki Mikk, Road Kamelot, Seiko, Ryou, Shinobu i Amari. Jednak pozostała dwójka sama w sobie nie stanowi aż takiego zagrożenia. Największym problemem jest Milenijny no i Aizen. Dwóch Aizenow dokładniej – dodała z powagą. – Mi i moim dzieciom przyszło stanąć oko w oko z Aizenem podczas ostatniej bitwy. Jednak był to ten obecny Aizen. Starszy.

            - A gdzie drugi? – zapytał Kyouraku.

            - Fantastycznie pytanie – stwierdziła Setsuko z nieco przesadnym entuzjazmem. – Bez wątpienia robił w tym czasie coś równie ważnego, ale nie wystawiał się na zagrożenie. Mam pewną teorię na ten temat, jeśli pozwolicie.

            - Prosimy.

            - Moim zdaniem, wbrew temu na co czekaliśmy, młodszy Aizen wcale nie zniknął. Jest on natomiast jedyną słabością obydwu Aizenów – oznajmiła Setsuko. – Nie zniknął, ponieważ do jego uwolnienia wykorzystano Innocence będące fragmentem mocy samego Króla Dusz. Natomiast młodszego Aizena nadal można zabić. Podejrzewam, że starszy Aizen, wie o wszystkim, co robi jego młodsza wersja, ale to raczej nie działa w drugą stronę. Skoro nie połączyli się, nie są jedną jednostką, a dwiema osobnymi, przekaz informacji idzie od przeszłości do teraźniejszości, więc młodszy Aizen będzie wiedział zawsze tylko tyle, ile powiedział mu starszy. Poza tym, śmiem sądzić, że zabicie tego młodszego, poskutkuje śmiercią ich obydwu. Nie wiem jednak, czy Aizen zdaje sobie sprawę z tej słabości, choć pewnie tak.

            - Czyli możemy to wykorzystać przeciwko niemu. Zabij jednego, a umrą obydwaj – uradował się Toshiro.

            - Tak. Najprawdopodobniej. I to musimy wykorzystać, choć nie będzie łatwo.

            - Rozumiem, że masz jakiś plan, Setsuko – domyślił się Ichimaru. – Zawsze masz plan.

            - Jeszcze nie jest w stu procentach gotowy, ale masz rację, kapitanie Ichimaru – przytaknęła, uśmiechając się. – Aizen nie zyskał jeszcze przewagi. Straty poniosły obie strony, więc mamy szansę wygrać. W tym momencie sprawdzam pewne informacje, które dostałam od niespodziewanego sprzymierzeńca, a to prowadzi nas do sprawy Noah Akiry.

            - No właśnie, gdzie ona jest? – zapytała Unohana, patrząc groźnie na Setsuko. – Z tego co pamiętam, Sui Feng próbowała ją złapać.

            - Sui Feng, która próbowała złapać Akirę, to była tak naprawdę Chikako. Prawdziwa Sui Feng była już wtedy martwa – warknęła Setsuko. - To Chikako próbowała pozbyć się Akiry za zdradzenie klanu, to ona próbowała podburzyć nas przeciwko sobie i doprowadzić do wojny domowej.

            - Setsuko ma rację – przytaknął Kira, który od czasów kłótni na temat Hinamori nie odzywał się do kobiety. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że miała rację, nawet jeśli jego zastępczyni została jedynie zmanipulowana po raz kolejny. – Chikako podszywała się pod Sui Feng już podczas aresztowania Kuchiki Kazumi. Przez ponad dwa miesiące zatem.

            - Jeśli mogę – odezwała się Hotarubi, która reprezentowała swoją zmarłą kapitan. – Kapitan Kira się nie myli. Choć nie udało mi się w porę zorientować, że coś jest nie tak, przeprowadziłam małe śledztwo. Nie jestem w stanie stwierdzić, kiedy dokładnie doszło do śmierci mojej kapitan, ale podejrzewam że pomiędzy uwolnieniem Kazumi, a jej aresztowaniem. Wygląda, że Klan Noah chciał wykorzystać Kazumi do stworzenia dywersji. To wtedy Ichimaru Makoto wykradł Innocence. Późniejsze działania miały jedynie na celu zaszkodzić Społeczności Dusz i Gotei 13.

            - No właśnie, nie zorientowałaś się, że z twoją kapitan coś się dzieje – zauważyła Retsu. – Jak możemy ci wierzyć teraz?

            - Nikt z nas się nie zorientował – powiedział Urahara. – Nikt. Żaden z kapitanów nawet, więc nie możemy winić za to Aizawy. Była posłuszna swojej kapitan, a i tak była jedną z pierwszych osób, które zaczęły działać, widząc pierwsze oznaki, że coś jest nie na miejscu. Pierwszą była Setsuko, ale część z nas jej też nie wierzyła, bo wolała wybrać dążącą do wojny domowej uzurpatorkę – zakończył, skutecznie uciszając Unohanę.

            - Wszyscy jesteśmy rozżaleni i wszyscy pałamy nienawiścią do Noah – przyznał Genryusai. – Ale tak samo, jak wśród shinigami pojawiają się zdrajcy, jak Aizen. Tak wśród Noah mogą pojawić się osoby dobre. Noah Akira okazała się naszym sprzymierzeńcem. Pomogła grupie ratunkowej w Hueco Mundo oraz później. Udzieliła nam wielu informacji, więc zarządzam jej przyjęcie z powrotem do Soul Society.
            O dziwo nikt nie zaprotestował tym razem.

            - Pozostaje jeszcze kwestia Hinamoto Taraki – powiedziała Setsuko. – Przyznaję, że wywołała wiele kłopotów i rozumiem waszą niechęć do niej. Ja również miałam ochotę skrócić ją o głowę, bo to ona naraziła moją córkę i wiele bliskich mi osób. Jednakże… - Setsuko spojrzała na Głównodowodzącego.

            - Taraka została przez nas oszukana. Ukryliśmy przed nią prawdę o jej rodzicach. Odmówiliśmy jej prawa do poznania jej dziedzictwa. To dlatego za kłamców i zło uznała nas, a nie swojego ojca. Ponieważ nie nauczyliśmy jej, nie pokazaliśmy jej, kim naprawdę jest Aizen Sousuke.

            - Taraka była ofiarą naszego kłamstwa, a potem także manipulacji ze strony Aizena. Pragnęła jedynie być blisko z rodziną, której nigdy nie poznała. Kto tego nie pragnie? – zapytała Setsuko, patrząc po twarzach obecnych na sali shinigami. – Pokazała jednak, że jest po naszej stronie, wielokrotnie pomagając shinigami, narażając się na gniew swojego ojca oraz klanu Noah. Pomogła także shinigami przeprawić się do Soul Society w czasie ostatniej bitwy. Zanim wydacie na nią wyrok, proszę, abyście się zastanowili, co wy zrobilibyście na jej miejscu.