Chapter 84 ~ Together

            Po zebraniu młodzi zgromadzili się razem, by omówić szczegóły swojej misji. Dołączyła do nich także Ichika z Muraiem, którzy również bardzo martwili się o przyjaciół. Brakowało w śród nich za to Makoto, który skłócony ze swoją siostrą nie pojawił się na wezwanie przyjaciół.

            – Myślicie, że Itsuko i Shun są razem? – zapytała Ayane.

            – Wątpię – mruknął Shirai. – Jeśli Shun chroni tą Noah, to Itsuko w obecnym stanie nie będzie chciała z nimi przebywać.

            – Czyli musimy się podzielić na dwie grupy, tak będzie szybciej – stwierdziła Kazumi.

            – Sam poszukam Itsu – oznajmił Shirai.

            – Pójdę z tobą. To zbyt niebezpieczne – odparł Yakumo.

            – Czego kurwa nie rozumiesz w „sam poszukam Itsu”. To znaczy, kurwa, bez ciebie – ryknął Shirai.

            – Ja też się o nią martwię.

            – I chuj mnie to obchodzi. Ty już miałeś swoją szansę, żeby się popisać, jak łapaliście Kagatę. Spierdoliłeś wtedy i straciłeś okazję.

            – Znowu to roztrząsasz? – skwitowała Ayane, kręcąc głową z dezaprobatą.

            – Znajdę ją sam – zadeklarował Shirai i choć Yakumo chciał coś jeszcze dodać, powstrzymał go Hiroya, kiwając przecząco głową.

            – Odpuść.

            – Ale ja…

            – Wiem, przyjacielu, wiem.

            – No dobrze, to wychodzi na to, że cała reszta szuka Shuna i Akiry – powiedziała Kazumi.

            – A nie będzie nas za dużo? Będziemy przyciągać uwagę – zauważyła Ayane.

            – Tak, ale mama nie bez powodu wysyła nas wszystkich. Jeśli będziemy ostrożni, będzie ok. Wróg jest silny, ale razem my jesteśmy silniejsi.

            – No i super – uradowała się Ichika.

            – Ty zostajesz – odparł Hiroya. – Jesteś wciąż w akademii.

            – Myślisz, że jesteś od nas lepszy, bo skończyłeś rok szybciej?

            – Nie, Ichi. Ale nie chcę, żebyście mieli kłopoty.

            – Ja tylko chcę odnaleźć swojego brata – wyjaśniła z powagą Ichika. – Kto jak kto, ale ty powinieneś móc to zrozumieć.

            – Rozumiem, ale uważam, że to zły pomysł.

            – Jestem silna, a akademią martwić się będę potem. Pozwól mi iść. Shun to mój brat.

            – Niech idzie – stwierdziła Kazumi. – Ichika jest silna, możemy jej potrzebować.

 ***

            Po tym dziwnym zebraniu pożegnała się z Kirą. Nie śpieszyła się, bo nie wiedziała, kiedy znów będą mogli się zobaczyć. Musiała się udać ponownie do siedziby Egzorcystów, którzy traktowali ją raczej chłodno, choć i tak znacznie lepiej od wygranego starcia z Noah. Tym razem jednak otrzymała od Setsuko kopertę z listem, który miała przekazać do Koumuiego.

            Podejrzewała, czego on dotyczy. Do niej też doszły już wieści o śmierci Tomori Shigeru, brata Setsuko. Był on też dobrym przyjacielem Egzorcystów. Corrie dostała więc za zadanie przekazać im te tragiczne wieści.

            Nie była z tego zadowolona. Egzorcyści i tak jej nie lubili, więc to raczej nie mogło pomóc w ich relacjach. Ktoś jednak musiał, a obecnie Setsuko nie była w stanie sama złożyć im wizyty. Bardzo uprzejmie poprosiła Corrie o przekazanie listu, więc Shiroyama nie potrafiła odmówić.

            Stanęła przed drzwiami. Strażnik rozpoznał ją, choć i tak w pierwszej chwili narobił rabanu i nie obyło się bez dziwnego skanowania. Tym razem nauczona poprzednimi wypadami, nie miała już na sobie nic ze wzorem gwiazdy. Wolała uniknąć takich sytuacji, jak poprzednia mobilizacja sił egzorcystów, gdy pojawiła się po raz pierwszy.

            Weszła do środka i od razu skierowała się w stronę biura Koumuiego. Po drodze spotkała jednak Kandę, którego widziała dotychczas tylko z daleka. Był to mężczyzna w średnim już wieku, a jednak wciąż wyglądał bardzo młodo. Jakby upływ czasu nie miał na niego wpływu. Długie włosy spięte były w kitę, jak w opowieściach Bris i Setsuko. Uniform Zakonu starannie pozapinany i wyprasowany, a z kataną nigdy się nie rozstawał.

            Trochę przypominał jej Byakuyę. Może przez tą poważną minę i aurę niedostępności. A trochę to w ogóle był przystojny. Ale Corrie miała już wybranka serca i tak było dobrze. Nie zamieniłaby Izuru na nikogo na świecie i za nic na świecie, nawet jeśli Kanda zdawał się być w jej typie.

            – Witaj, Kanda – przywitała się uprzejmie, ale nie uzyskała odpowiedzi.

            Co prawda Setsuko, zanim Corrie pierwszy raz udała się do Egzorcystów, uprzedzała ją o tym. W ogóle opowiedziała  jej o tych ludziach, o tym jacy są. Toteż Corrie miała trochę wrażenie, jakby już ich dobrze znała. Niestety to wcale w niczym nie pomagało.

            – Wiesz może, czy Koumui jest u siebie? – ponowiła próbę komunikacji.

            Tym razem Kanda wzruszył ramionami, a więc nie zignorował jej kompletnie. Corrie podziękowała mu jeszcze i shunpnęła po schodach do biura dowódcy.

Na szczęście Koumui był u siebie. Widziała go zakopanego w dokumentach i wynalazkach przez uchylone drzwi. Mimo to zapukała i dopiero wtedy weszła do środka.

– Witaj, Corrie – ożywił się mężczyzna. – Nie sądziłem, że tak prędko do nas wrócisz.

– Ja również – przyznała Shiroyama. – Pomimo tego, że stałe połączenie komunikacyjne zostało stworzone, Setsuko poprosiła mnie, abym wróciła tutaj i została przez jakiś czas. Mam nadzieję, że to nie problem.

– Najmniejszy nawet – padło w odpowiedzi. – Shinigami są naszymi sojusznikami, a Setsuko ważną członkinią Zakonu i przyjaciółką.

– Skoro już o niej mowa, poprosiła mnie o przekazanie ci tego listu – oznajmiła Corrien, wyciągając z torby kopertę i podała ją mężczyźnie. – Zostawię cię, abyś mógł w spokoju przeczytać, co napisała. Obawiam się, że nie ma tam dobrych wieści.

– Dobrze. Dziękuję ci bardzo, Corrie. Czuj się jak u siebie. Mam nadzieję, że Egzorcyści nie są dla ciebie zbyt niemili.

– Nie. Dziękuję za troskę.

***

            Szczerze sam nie miał pojęcia, gdzie jej szukać. Powinien to, kurna, wiedzieć. Znali się już od tak dawna. Gdyby miał szukać jej w Seireitei, odnalazłby ją mgnieniu oka, ale w świecie ludzi? Wątpił, by sama udała się do Egzorcystów. Nie w tej sytuacji. Nie, kiedy nie chciała być odnaleziona przez Shinigami, którzy ponownie nawiązali z nimi kontakt.

            Pewno polazła w jakieś dziwne miejsce. Zawsze była mała. Mniejsza od reszty, więc łatwo było ją przeoczyć. Bez problemu mogła się schować nawet w ciasnym miejscu. I chyba takiego powinien szukać.

            Zamierzał ją znaleźć. A na pewno nie zamierzał pozwolić, by to Yakumo odnalazł ją przed nim. Ten chuj już miał okazję się wykazać. Skończyło się, że Itsu narażała życie i została ranna. Dlatego szukał w najdziwniejszych miejscach. Wątpił, by odeszła daleko od Karakury. Być może przenosiła się z miejsca na miejsce. Kto ją tam wiedział. Jednego był pewien – znajdzie ją. Skoro zdołał ją odnaleźć, gdy była wiewiórką, to znajdzie ją także jako shinigami.

            Stał ponad Karakurą, obserwując miasto z góry. Myślał, dokąd się udać. Opuszczone budynki? Centra handlowe? Przecież bez gigai nikt jej nie zobaczy. Z jakiegoś powodu pomyślał o małej buddyjskiej świątyni, za miastem, przy której spotkali się z Toshiro przed wyprawą ratunkową do Hueco Mundo.

            Od tego postanowił zacząć, choć sam do końca nie wiedział czemu. Kierował się przeczuciem. Ukrył swoje reiatsu i zakradł się do świątyni. Jeśli Itsu naprawdę gdzieś tam była, mogłaby zwiać, wyczuwając, że się zbliża. Nawet jeśli był jej przyjacielem, Itsuko uciekła sama. Na pewno nie zamierzała dać się tak łatwo złapać.

            Słyszał jakieś szmery, może nawet cichy śpiew, gdy się zbliżał. Przyklejony do ściany świątyni, obszedł ją dokoła. Zamierzał wejść głównym wejściem, bo okna były zbyt małe nawet dla Itsuko. Wparował do środka, blokując wyjście.

            – Mam cię – powiedział na widok siedzącej na podłodze dziewczyny. Rzuciła mu przerażone spojrzenie i zerwała się na równe nogi. – Nie uciekaj.

            – Shirai – jęknęła.

            – Nie uciekaj – powtórzył, unosząc ręce jako znak pokoju. – Nie zamierzam zabierać cię do Seireitei.

            – Jak mnie znalazłeś?

            – Miałem przeczucie, że tutaj jesteś – wyjaśnił, wzruszywszy ramionami.

            – Naprawdę nie przyszedłeś, żeby zmusić mnie do powrotu? – zapytała niepewnie. – Nie mogę wrócić.

            – Masz moje słowo.

            – To dlaczego tu jesteś? – zapytała, łapiac się pod boki.

            – Ciotka Setsu kazała nam znaleźć ciebie i Shuna.

            – Nam?

            – Powiedziałem im, że sam cię znajdę.

            – I znalazłeś. Co teraz?

            – Mam cię zabrać do Egzorcystów – oznajmił Shirai, wyciągając do niej rękę, ale Itsuko nie chwyciła jej. – Tam będziesz bezpieczna.

            – Bezpieczna…

            – Wszystko gra. Ciotka wymyśliła jakiś plan, wie co robi. Chodź.

            – No nie wiem – zawahała się Itsuko, patrząc ze smutkiem na przyjaciela. – Czy to nie jest zbyt oczywiste miejsce?

            – Nie martw się, nie będą cię tam szukać. Właśnie dlatego, że jest oczywiste. Pod latarnią najciemniej.

            – Może masz rację – przytaknęła.

            – Poza tym Egzorcyści nie pozwolą cię skrzywdzić.

            – Nie obawiam się, że ktoś mnie skrzywdzi, lecz że przysporzę wszystkim więcej problemów.

            – Daruj sobie – warknął Shirai. – Po prostu choć i daj się chronić.

            – Nie potrzebuję ochrony – zdenerwowała się, tupiąc nogą. – Jestem najmniejsza i najmłodsza z naszej grupy. Wiesz, ile wysiłku musiałam włożyć w to, by nie zostać w tyle? Ile ciężkiej pracy kosztowało mnie, by być tu gdzie jestem? Chciałam jedynie móc być z wami.

            – Nie powiedziałem, że potrzebujesz ochrony. Tylko że masz pozwolić się chronić – stwierdził Shirai.

            – To to samo.

            – Nie. Nie potrzebujesz tego, ale możesz dać się chronić. Bo masz przyjaciół, na których możesz polegać. Masz mnie. Nie musisz wszystkiego robić sama.

            – Shirai…

            Itsuko patrzyła na przyjaciela ze łzami w oczach.

            – Powiedziałem im, że cię znajdę.

            – I znalazłeś – wyszeptała, spuszczając głowę.

            – Zawsze cię znajdę – zapewnił ją Shirai, podchodząc bliżej. – Nieważne jak daleko uciekniesz, ja zawsze cię znajdę. Rozumiesz?

            – Jestem mała i drobna, więc łatwo mnie przeoczyć. Właśnie dlatego ubieram się tak kolorowo, żeby ludzie bez problemu mogli mnie zobaczyć. I żebyś ty zawsze mógł mnie łatwo znaleźć.

            – Już mówiłem, że zawsze cię znajdę. Ciebie zawsze widzę. Tylko ciebie – powiedział, choć coraz ciszej. Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął do wyjścia. W ten sposób nie mogła zobaczyć jego twarzy. – Nie martw się, zostanę tam z tobą.

            Ale ona zatrzymała się, zmuszając go, żeby również to zrobił. Nie patrzył na nią, więc pociągnęła go mocno, żeby wreszcie się do niej odwrócił. Gdy to zrobił, zobaczył na jej twarzy promienny uśmiech, który rozgrzał jego serce.

            – Naprawdę zostaniesz tam ze mną? – zapytała z nadzieją.

            – Ta.

            – Obiecujesz?

            – Obiecuję.

            Rzuciła mu się w ramiona, wtulając twarz w jego tors. Chyba po raz pierwszy byli ze sobą tak blisko, choć spędzali ze sobą prawie cały swój czas przez te wszystkie lata. Podobała mu się ta bliskość i to ciepło. I gdyby mógł, trwałby tak już zawsze, trzymając ją w objęciach i nigdy nie puścił.

            Ale musiał. Zrobił to wbrew sobie, ale odsunął ją od siebie. Popatrzyła na niego niepewnie, więc chwycił jej dłoń, by nie mogła znów uciec i razem ruszyli do siedziby Egzorcystów, gdzie miała czekać na nich Corrien.

***

            – Nie oszczędziłaś mnie dzisiaj – stwierdził Byakuya, gdy już wrócili do domu. Jednak po mimo trudnych czasów, na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. – Nigdy nie przypuszczałem, że nadejdzie dzień, w którym to ja i mój oddział będziemy uziemieni.

            – Przepraszam, Byakuya – odpowiedziała Setsuko, patrząc na niego z miłością, ale też troską. – Wiesz, że nie miałam wyjścia.

            – Wiem, Setsuko. Wiem, że to wszystko jest częścią planu.

            – Jestem strategiem i nie mogę porzucić tej roli. Jednak robię to także dla twojego dobra. Muszą widzieć, że mam na myśli przede wszystkim dobro Gotei 13.

            – Wiem. I oni też wiedzą, że tak jest.

            – Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z moimi przewidywaniami… – zaczęła Setsuko i westchnęła: – Jeśli… Tak dużo „jeśli”. Prawda jest taka, że cały plan jest szyty bardzo grubymi nićmi, ale nie mam innego wyboru.

            – Wierzę w ciebie, Setsuko – powiedział Byakuya, podchodząc do niej i odgarnął jej włosy za ucho. Po tym dotknął czołem jej czoła. – Wierzę w ciebie. Nigdy o tym nie zapominaj.

            – Wiem, że wierzysz. Właśnie dlatego chciałabym móc zrobić więcej. Zgrywasz się, choć wiem, jak bardzo ci ciężko. A jednak jesteś silny. Dla mnie, dla dzieci, dla swojego oddziału.

            – W końcu taka moja rola, czyż nie? – zauważył spokojnie Byakuya. – Taką rolę mi wyznaczyłaś.

            – Jedną z najtrudniejszych, wiem. Jednak wiem też, że jeśli ktoś może temu podołać, to tylko ty. Ciężko jest czekać cierpliwie, nic nie robiąc.

            – Tak długo, jak jesteś przy mnie, nic nie jest mi straszne, choć zarazem najbardziej na świecie obawiam się, że cię stracę. Ciebie albo dzieci.

            – Nie stracisz – zapewniła go Setsuko. – Zawsze będę przy tobie, tak jak obiecałam w dniu ślubu.

            – Jeśli miałbym się powoływać na obietnicę, którą złożyłaś po pijaku, obawiam się, że nie zaszedłbym daleko –  Byakuya uśmiechnął się złośliwie, za co oberwał kuksańca w bok.

            – Drań.

            – Za to mnie kochasz – stwierdził, prostując się i już miał odejść, ale Sestsuko chwyciła go za kołnierz i szmyrgnęła nim, popychając go na kanapę.

            Wlepiła w niego głodne spojrzenie i wyszczerzyła zęby w zadziornym uśmiechu. Taką ją właśnie kochał.