Chapter 78 ~ Searching

Szukali Setsuko i Kazumi już od kilku dni, ale bez skutku. Byakuya chodził z duszą na ramieniu. Już od prawie miesiąca nie widział żony i córki. Cierpiał i wszyscy to widzieli, choć zapytany, nie przyznaawał się za nic. Tylko przed Setsuko potrafił się obnażyć w ten sposób. Przed nikim innym. 
No, więc wcześniej cierpiał z tęsknoty oraz troski o córkę, która wciąż uznawana była za winną zbrodni, której nigdy do końca nie popełniła. Teraz cierpiał, bo nie potrafił odnaleźć Kazumi i Setsuko. Kobieta nie dała mu żadnej wskazówki, dokąd się udaje, na wypadek kłopotów. Żadnej formy kontaktu, nic. A Byakuya czuł, że powinien wiedzieć. Że powinien mieć niezachwianą pewność co do tego, gdzie znajdują się jego żona i córka. W rzeczywistości jednak nie miał żadnego pomysłu i to bardzo go męczyło.

W poszukiwania Setsuko zaangażowany był także Hiroya, któremu pomagała Ayane, Hotarubi oraz Shigeru. Renji i Rukia normalnie też by pomogli, ale w tamtej chwili mieli własne zmartwienia. Ze zniknięciem Setsuko pokrywało się także zniknięcie ich syna, który być może próbował chronić Akirę przed Omnitsukaido. Nawet jeśli zdawał się być bezpieczny, wciąż się niepokoili. Przebywał z Noah, a oni niezależnie od tego, komu pomagali i dlaczego, nie budzili wśród shinigami zaufania.

Tylko młode pokolenie było inne. Oni po prostu ufali tym, którzy im pomagali, nie kwestionując intencji takiej osoby. Byli tacy młodzi i naiwni. Mieli inne pomysły, idee i wydawało im się, że pozjadali wszystkie rozumy. Nie znali wojny, nie znali strachu przed śmiercią lub utratą bliskich. Nowe pokolenie całe było inne. A teraz groziła im wojna, w której wielu z nich zginie. A oni zdawali się tego nie rozumieć, nie dostrzegać. A może po prostu spychali tę myśl na bok?

- Kapitanie - odezwał się Renji, zerkając na Byakuyę, który usilnie próbował się skupić na pracy. - Znajdą się. Na pewno są bezpieczne.

- Renji, jeśli masz czas na gadanie, weź się lepiej za pracę - skarcił go Byakuya.

- Kapitanie, wiem, że się martwisz. Nie ma co udawać. Ja umierałbym z tęsknoty, gdyby Rukia zabrała Ichikę i gdzieś zniknęła.

- Renji - upomniał go ponownie Byakuya, mocno poirytowany bezmyślnością swojego zastępcy.

- Zgadzam się z Renjim - przyznała Corrien, która również chciała podnieść swojego dowódcę na duchu, nawet jeśli wiedziała, jak niebezpieczne jest zabieranie głosu w tym temacie. - Pani Setsuko jest mądrą kobietą. Wie, co robi. Fakt, że tak dobrze ukryła się nawet przed nami, świadczy  tym, że razem z Kazumi są bezpieczne. Jestem pewna, że trzyma rękę na pulsie i gdy tylko się dowie, że Kazumi uniewinniono, sama do pana wróci, kapitanie.

- Za chwilę dam wam bezpłatne nadgodziny, jeśli nie weźmiecie się za pracę - zagroził Byakuya, którego marsowa mina nie zelżała nawet  na chwilę.

- Kapitanie, znajdą się - ciągnął dalej Renji, ale przerwało mu pukanie do drzwi.

Do środka wszedł Shigeru. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech.

- Byakuya, bracie!

- Shigeru, po co przyszedłeś? - zapytał chłodno Kuchiki, choć wbrew pozorom Shigeru wiedział, że Kuchikiego ucieszył jego widok.

- Mam dobre wieści.

- Znalazły się? - zapytał Abarai, uprzedzając swojego dowódcę.

- Nie, ale chyba wiem, gdzie ich szukać - odparł radośnie Shigeru. - Chciałem dać znać, zanim tam wyruszę.

- Gdzie? - ożywił się Byakuya, zrywając się z krzesła. To potwierdzało jedynie to, co wszyscy myśleli. Byakuya martwił się o Setsuko i Kazumi bardziej, niż ktokolwiek inny na tym świecie. - Gdzie one są?

- Spokojnie - powiedział Shigeru, kładąc dłoń na jego ramieniu.

- Powiedz mi, sam po nie pójdę.

- Nie. Zbyt ciężko byłoby to wyjaśnić. Uważam jednak, że jeśli Setsuko gdzieś się ukryła to jedynie w miejscu narodzin Kazumi - wyjaśnił Shigeru. -  W tym samym miejscu, gdzie ukryła się osiemnaście lat temu. Wiem doskonale, gdzie to jest. Też tam byłem. Nie martw się, Byakuya. Sprowadzę je do domu.

- Może jednak ktoś powinien iść z tobą? - zaproponował Renji. - Jeśli Aizen szuka Setsuko, nikt nie jest bezpieczny.

- To prawda - zgodził się Byakuya. - Poza tym to moja rodzina.

- A moja nie? - roześmiał się Shigeru. - To moja siostra oraz siostrzenica. Zresztą nie o to chodzi. Najlepiej znam drogę. Większa grupa przyciągnie uwagę wrogów, a tego nie chcemy. Sam dostanę się tam dużo łatwiej i niezauważony. Znajdę Setsuko i Kazumi, a wtedy niezwłocznie cię o tym powiadomię.

- Shigeru - zaprotestował Byakuya.

- Wiesz, że mam rację, przyjacielu - stwierdził Shigeru. - Znajdę je jak najszybciej i sprowadzę do domu. Im nas więcej, tym trudniej będzie zatrzeć ślady.

            - Niech i tak będzie - powiedział wreszcie Byakuya, choć wcale mu się to nie podobało. Wolałby iść też, ale z tej rodziny wszyscy byli tak samo uparci. Czasem Byakuya zastanawiał się, czy Shigeru i Setsuko odziedziczyli tą upartość i bezkompromisowość po swojej matce, Reiko, bo Soichiro nigdy nie sprawiał takiego wrażenia. - Powierzam odnalezienie ich tobie. Bądź czujny.

- Bez obaw - zapewnił go Shigeru i wyszczerzył radośnie zęby. - Nie mogę uwierzyć, że wcześniej się nie zorientowałem, że Setsuko najpewniej wróciła właśnie tam. Idę. Wrócę jak najszybciej - rzucił na odchodne i machnął tylko ręką na pożegnanie.

Gdy wyszedł, odezwała się Corrien:

- Czy to nie wspaniale, kapitanie?

- Wracaj do pracy, Corrien. Nadgodziny to nie był żart.

Kobieta westchnęła ciężko, ale wykonała polecenie. Nie mogła ryzykować nadgodzinami. Nie, jeśli chciała zobaczyć się tego wieczoru z ukochanym. Tym bardziej że zaplanowali z Izuru miły wieczór. Tylko we dwoje. Nie mogła, ani nie chciała tego odwoływać.

***

Zaraz po wizycie u Byakuyi, udał się do świata ludzi. Wcześniej tylko wstąpił do Akademii Shino, by poinformować Bris, że wychodzi oraz potwierdzić z nią swoje podejrzenia na temat miejsca pobytu Setsuko. Bris zgodziła się, że to może być strzał w dziesiątkę. Toteż Shigeru już po chwili znalazł się w świecie ludzi. Nie udało mu się trafić bezpośrednio do domu w lesie. Co by nie było, od jego ostatniej wizyty w tym miejscu minęło dobrze ponad osiemnaście lat. Każdy mógł się pomylić.

Niezrażony tą drobną pomyłką, ruszył przed siebie. Nie był jakoś strasznie daleko, a przynajmniej tak mu się wydawało. Problemem było to, że dom ukryty był w lesie, a dla Shigeru wszystkie drzewa wyglądały tak samo. Jakoś odnajdzie to miejsce, a była też szansa, że Setsuko czując jego reiatsu, sama wyjdzie mu naprzeciw. 
Kierował się bardziej przeczuciem w kwestii drogi, aniżeli wspomnieniami, które po tylu latach były już rozmyte. Nie były to zresztą czasy, które lubił wspominać. Choć to wtedy rozkwitła miłość jego i Bris. To w tej samej chatce, w której Setsuko urodziła Kazumi, on i Bris doszli wreszcie do porozumienia ze swoimi uczuciami i związali na stałe.

W końcu dotarł do wielkiego głazu. Było to coś, co pamiętał z licznych spacerów, choć znajdowało się jeszcze daleko od domu Sternausa. Stamtąd już wiedział, w którą stronę iść. Poszedł jednak w przeciwną, oddalając się od celu. To było najlepsze rozwiązanie jego zdaniem, gdy zorientował się, że ktoś go śledzi. Noah pewnie liczyli, że nieświadomy doprowadzi ich do Setsuko i Kazumi. Jednak Shigeru nie miał takiego zamiaru. Jego siostrzenica mogła walczyć, była silna, a ostatnimi czasy poznała nawet imię swojego zampakuto. We dwójkę daliby radę Noah, ale nie mógł ryzykować, że ktoś w tym czasie zaatakuje Setsuko, która utraciła moc.

Nawet jeśli Shigeru nie do końca jej w to wierzył. Setsuko chyba zapomniała, że ich duchowe światy były ze sobą połączone. Wiedziałby, gdyby Moeru Yona zniknęła kompletnie. Możliwym było jednak, że nie posiadała wystarczającej mocy do walki. A Shigeru obiecał Byakuyi sprowadzić Setsuko i Kazumi całe i zdrowe do domu. Postanowił zabrać wrogów jak najdalej od nich i samemu się z nimi rozprawić.

***

Setsuko spała, bo i Kazumi wreszcie zasnęła po długiej nocy koszmarów i płaczu. Wymęczona wreszcie zasnęła spokojnie i zdawało się, że najgorsze już minęło. Setsuko, która czuwała przy targanej złymi wspomnieniami córce, również była wykończona. Położyła się na brzegu łóżka obok swojej pociechy i przytuliła ją mocno, po czym zasnęła. Nie był to jednak spokojny sen. Być może z powodu trudnej nocy, jaką miały za sobą.

Śniło jej się, że przed czymś ucieka. Sama, choć miała poczucie, że powinna być z nią Kazumi. Toteż uciekała i zarazem szukała córki. Gdy się ocknęła, zegar wskazywał południe. Spała niecałe trzy godziny, ale nie potrafiła zmusić się do ponownego zapadnięcia w sen. Popatrzyła na spokojną twarz Kazumi i odetchnęła z ulgą. Nie musiały uciekać i nie musiała szukać córki, która spała tuż obok niej.

Przez chwilę zdawało jej się, że w oddali wyczuwa znajome reiatsu. Jakby Shigeru przyszedł po nie lub próbował je ostrzec. Ślad ten jednak szybko zniknął i Setsuko uznała, że to tylko jej wyobraźnia. Zmęczony umysł płatał jej figle. A może to już była tęsknota? Za domem, za rodziną. Westchnęła ciężko i wyszła na werandę, by zapalić. Robiła to tylko, gdy Kazumi spała, ale nie potrafiła sobie odmówić tej ludzkiej przyjemności. Byakuya pewnie byłby na nią zły. Tęskniła za nim.