Chapter 58 ~ The king is back

            Jeszcze tego samego dnia, co uwolnili Aizena, Kazumi poprosiła Ryou i Chikako, żeby faktycznie oprowadzili ją po Arce. Potrzebowała tylko trochę odpocząć. Potem wiele godzin spędziła spacerując po sztucznym mieście.

            Przy okazji dowiedziała się, że Ryou i Chikako są kuzynostwem, co nie było dziwne, biorąc pod uwagę, że byli z tego samego rodu. Byli w tym samym wieku,  i praktycznie wychowali się razem.

            Ale to nie zaprzyjaźnianie się z nimi interesowało Kazumi, a poznanie Arki. A w szczególności jedne, konkretne drzwi. Nie pomyliła się, sądząc, że Chikako rzuci komentarz na temat Karakury. Znalazła drogę do domu.

            Wróciła tam w nocy, gdy wszyscy spali. Upewniła się, że nikt jej nie widział i wyszła. Z momentem, gdy przeszła przez próg, znalazła się w samym centrum Karakury, przy wyjściu z jakiegoś domu.

***

Siedział z Miho na dachu, zastanawiając się, co robi Ayane. Martwiło go, że siedziała sama z tym Sugamo. Nie sądził, aby miało do czegoś dojść. Ale to on powinien być tam z nią. Pogrążony w myślach, nie od razu zauważył, że nieopodal pojawiło się nowe reiatsu. Nowe, a zarazem tak dobrze mu znane.

Wyprostował się. Czyżby ze zmęczenia umysł płatał mu figle? Nie. To naprawdę było reiatsu Kazumi.

- Czujesz to? – zapytała Miho. – Ktoś się pojawił. Arrancar?

- Shinigami.

- Skąd wiesz.

- Bo to moja siostra – oznajmił, zrywając się na równe nogi.

- Zaczekaj! – krzyknęła Miho, rzucając się za nim. – Co jeśli to pułapka.

- To moja siostra do cholery!

Zdawało się, że pozostali jeszcze nie zauważyli. Lub byli zbyt daleko, by już tam dotrzeć. Wyskoczył zza rogu i zobaczył Kazumi. Stała, lekko zdezorientowana na środku drogi.

- Kazumi!

- Hiroya? – zdziwiła się. – Co ty tu robisz?

- Jesteśmy na patrolu. Co TY tu robisz? Przepadłaś na tyle czasu. Gdzieś ty była?! Rodzice odchodzili od zmysłów – doskoczył do niej i sam nie wiedział, czy bardziej chce ją wyściskać, czy nią potrząsnąć. – Co się z tobą działo?

- To teraz bez znaczenia – powiedziała, rozglądając się nerwowo.

- Ktoś cię ściga? Jesteś w niebezpieczeństwie? – zapytała Miho, która wreszcie dogoniła Hiroyę.

- Nie wiem jeszcze. Chyba nie zauważyli, że się wymknęłam.

- Kto?

- Noah.

- Noah? Byłaś z Noah? – zapytała Miho. – Jak wielu ich jest.

- Nie wiem, kilku. Może kilkunastu. Ale to nie rozmowa na teraz. Muszę wrócić do Seireitei i poinformować wszystkich, że wrócił.

- Kto?

- Aizen.

- Jaki Aizen?

- Aizen Sousuke. Ten, który prowadził wojnę przeciwko shinigami, ten, którego nasza matka pokonała i którego obawia się do dziś. On wrócił. I najgorzej, że ja mu w tym pomogłam – oznajmiła z trwogą Kazumi i ukryła twarz w dłonie. – Jak ja się pokażę w domu?

- Normalnie. Miho, mogę?

- Tak. Zaraz otworzę bramę, zabierz siostrę do domu. Ja powiadomię kapitana – oznajmiła z powagą Miho. – Kazumi, nie martw się. Jesteś już bezpieczna.

- Nie byłbym taki pewien.

Kazumi obejrzała się na właściciela głosu.

- Ryou! Co ty tu robisz?

- Przyszedłem sprawdzić, czy zatęskniłaś za miastem, czy postanowiłaś nas zdradzić zupełnie jak twoja matka.

- Ja…

- Kto to jest? – zapytał Hiroya, stając pomiędzy Kazumi i Ryou, chcąc ją chronić.

- Czuliśmy, że coś jest nie tak. Specjalnie zaproponowaliśmy, żeby cię oprowadzić – usłyszeli także kobiecy głos, który Kazumi rozpoznała jako Chikako. – Specjalnie pokazaliśmy ci drzwi do Karakury, żeby zobaczyć, czy uciekniesz przy pierwszej lepszej okazji. Planowałaś to od początku, czy zwyczajnie zmieniłaś zdanie?

            - Odejdźcie, inaczej będziemy musieli was zmusić – zagroziła Miho.

            - Zmusić nas? Słyszałeś to, braciszku? – roześmiała się Seiko, która pojawiła się znikąd.

            - My nie chcemy walczyć. A jedynie zabrać ze sobą zdrajczynię – oznajmiła Chikako, zeskakując z dachu i podchodząc bliżej.

            - Nigdzie jej nie weźmiecie!

            - Hiroya – jęknęła Kazumi, marszcząc brwi. – Sama mogę się bronić.

            - Hiroya, zabierz Kazumi i uciekajcie – szepnęła Miho. – Zatrzymam ich.

            - Nie.

            - Już! – wrzasnęła Miho, atakując Chikako jednym z silniejszych kido.

            Hiroya chwycił Kazumi za nadgarstek i rzucił się do biegu, kiedy zorientował się, że wcale nie ciągnie swojej siostry, lecz Chikako. Puścił ją i odskoczył, rozglądając się nerwowo. Wtedy zobaczył Ryou, trzymającego ją nieprzytomną na rękach.

            - Hiroya, uważaj! – krzyknęła Miho, w ostatniej chwili unikając ataku Seiko.

            Wtedy Chikako nagle zniknęła. Hiroya, wyczuwając kłopoty, aktywował swoje shikai.

            - Przebudź się, Akumu. Bakuhatsu.

            Fala skondensowanego, gorącego powietrza buchnęła tuż przed Chikako, zwiewając jej kamuflaż i zmuszając do uniku.

            - Cholera – warknęła Miho. – Hiroya, wracaj do Seireitei, poinformuj kapitana!

            - Ale Kazumi…

            - Idź do cholery, ja ich tu zatrzymam!

            Nie podobało mu się to. Nie chciał zostawiać siostry w rękach tego psychola. Nie chciał też zostawiać Miho samej przeciwko tylu przeciwnikom. Ani Ayane, która była gdzieś tam z Sugamo i być może też teraz walczyła.

            - Nie ma mowy, nie zostawię was tutaj! – zaprotestował, czując narastający w nim gniew.

            Rzucił się do przodu, atakując Chikako. Jednak ta znów zniknęła. Miho zablokowała nadchodzący atak Seiko, która biegła w jego stronę, dzierżąc dwa krótkie miecze.

            - Obiecałeś słuchać rozkazów – przypomniała mu Miho.

            - Nie mogę cię zostawić na pewną śmierć! – krzyknął Hiroya.

            Raz po raz atakował, używając Bakuhatsu, zmuszając Chikako to defensywy.

            - Przestań się bawić, Chikako – warknął na nią Ryuo.

            - Och no weź, już myślał, że wygra – odparła dziewczyna.

Spojrzała z powrotem na Hiroyę i zmarszczyła brwi. Przez chwilę patrzył jak zahipnotyzowany w jej niewidzące oczy. I wtedy znów zniknęła.

- Może cię nie widzę, ale nadal cię słyszę – oznajmił, ruszając z kataną w jej stronę.

Uderzył w coś, choć nie wiedział w co. Wpadł z całym impetem na coś jakby ścianę. Dopiero gdy upadł, zobaczył budynek. Z nosa leciała mu krew, a w głowie dudniło.

- Hiroya!  - krzyknęła Miho. – Hiroya!

Sama odpierała ataki Seiko. Musiała się skupić. Gdy wreszcie udało jej się zadać kilka ciosów, kolejny omal nie skrócił Kuchikiego o głowę. Pojawił się przed nią znikąd, w miejscu, gdzie przed chwilą była Seiko.

- Co do…

- Uważaj. Chyba nie chcesz zabić swojego podwładnego – zaśmiała się Chikako.

- Ej, weźmy tą też – zaproponował Ryou.

- A co z chłopakiem? – zapytała Seiko. – To chyba brat Kazumi.

- Chrzanić to. Blondyna jest ważniejsza. Jest wyżej w hierarchii.

- Tak. Stracą oficera.

- Zabierzmy oboje – mruknęła Seiko, po raz kolejny zwodząc sfrustrowaną Miho.

- Ja jej nie będę sama taszczyć. Tak weźmiemy ją razem. Chłopaczek niech wróci poinformować Gotei 13 o powrocie króla.

- No dobra – mruknęła Seiko.

Jeszcze kilka razy zażartowała z Miho, aż przeteleportowała się za nią i uderzyła ją w kark, pozbawiając świadomości.

Hiroya widział tylko upadające ciało dziewczyny, zanim stracił przytomność na dobre.

***

            Bolała go głowa. Otworzył oczy, ale nic nie widział. Zamrugał kilka razy i dopiero wtedy obraz zaczął nabierać ostrości. Ale co się stało? Nie miał pojęcia, dlaczego czuł się, jakby miał roztrzaskaną czaszkę.

            - Na Króla Dusz! Budzi się! – usłyszał i skrzywił się z bólu. – Hiroya, Hiroya. Słyszysz mnie?

            - Ayane? – wymamrotał.

            - Co się stało? - zapytał Sugamo.

            - Co się stało?

            - Tak, o to właśnie pytam - przytaknął.

            Hiroya uiadł z pomocą Ayane. Zobaczył wokół resztę grupy. Wciąż był w Karakurze. Wszystko zaczęło do niego wracać. Nagle zerwał się na równe nogi i omal nie runął z powrotem.     

            - Spokojnie, kolego – powiedział Sugamo. – Powiedz nam, co się wydarzyło.

            - Kazumi…

            - Kazumi? Ona ci to zrobiła?

            - Nie. Kazumi i Miho zostały zabrane – powiedział z przerażeniem. – Noah je zabrali.

            - Co?

            - On przecież jeszcze bredzi – zawył Aida. – Zabierzmy go do Ururu i Jinty. I wezwijmy Czwórkę.

            - Nie! Nie rozumiecie! – zdenerwował się Hiroya. – One zostały zabrane przez Noah.

            - Spokojnie, po kolei – powiedziała Ayane. – Wierzę ci.

            - Kazumi nagle się pojawiła, powiedziała, że uciekła od Noah. Że… I wtedy oni się pojawili. Trójka z klanu Noah. Zabrali Kazumi i Miho. Mnie puścili tylko po to, bym przekazał wiadomość o „powrocie króla”.

            - Króla?         

            - Chodziło im o Aizena Sousuke.

            - Aizen… Sousuke?

            Sugamo pobladł.

            - Ej, Suga, umierasz już, staruszku? – zapytał Shinta. – Weź.

            - Jeśli mówiła prawdę i Aizen Sousuke naprawdę wrócił, musimy zawiadomić kapitana – oznajmił Sugamo, biorąc się nagle w garść.

            - Nie możemy wrócić. Musimy pilnować.

            - Naszej przełożonej tu nie ma – ryknął. – Weź się w garść dzieciaku. Nikt się tu nie pojawi. Oni chcą, żeby wiadomość dotarła. Nie mamy czego tu szukać.

            - A co z Miho? – jęknęła Ayane.

            - Zawiodłem – wrzasnął Hiroya, uderzając pięścią w ścianę, o którą wcześniej walnął. – Nie potrafiłem nic zrobić…

            - To nie twoja wina – powiedziała Ayane.

            - Może gdybym jej posłuchał i zawiadomił kogoś… Ale ja się uparłem, żeby zostać.

            - Nie chciałeś zostawić towarzyszy samych w obliczu zagrożenia. Nie strofuj się młody – powiedział Sugamo, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Nie zawiodłeś. Spisałeś się świetnie.

            - Ale ich nie ma… Nie dałem rady im pomóc.

            - To nic. Odzyskamy je.