Chapter 57 ~ Highway to hell

            - Jesteście gotowe?

            - Tak – odpowiedziały, choć żadna z nich nie była do końca pewna.

            - Akira?

            - Ta - odparła niechętnie.

            - Przejście, które za chwilę otworzymy to niczym autostrada do najniższego poziomu – oznajmił Aizen. – To znaczy, że ominiemy możliwe kłopoty, gdybyśmy mieli przechodzić po kolei przez wszystkie osiem poziomów. Minus jest taki, że musimy się bardzo śpieszyć. Droga będzie się rozpadać, jeśli spadniecie, wylądujecie, w którymś z pozostałych poziomów. I ciężko będzie was wyciągnąć.

            - No dobrze, a powrót?

            - To samo. Milenijny otworzy nam drogę powrotną. Dlatego będziemy musieli szybko odnaleźć cel i złamać pieczęć.

            - Ale kiedy w końcu powiesz nam, po co tam idziemy? – zniecierpliwiła się Taraka.

            - Już niedługo się dowiecie – powiedział z uśmiechem Sousuke, po czym otworzył portal.

            Cała czwórka rzuciła się do biegu. Było ciemno. Biegli, ile sił, używając głównie shunpo. Wokół panował chłód. Ścieżka zbudowana z duchowej energii kruszyła się pod ich stopami. Ledwo dawali radę. Pierwszy był Sousuke. W końcu był najlepiej wyćwiczony. Zaraz za nim Kazumi i Taraka. Ostatnia była Akira, która nie mogła używać shunpo. A jednak dawała radę za nimi nadążyć.

            W końcu zobaczyli światło na końcu tunelu. Przyspieszyli. W ostatniej chwili rzucili się do wyjścia, zanim portal się zamknął, a oni spadli w czeluść. Wypluło ich na pustyni podobnej do tej w Hueco Mundo.

            - Uważajcie. Nie wiemy, co tu może na nas czekać – odezwała się Akira, chyba po raz pierwszy wypowiadając całe zdanie.

            - To prawda.

            - Byłaś tu już? – zaciekawiła się Kazumi.

            - Tylko raz.

            - Dlatego ją zabrałem – powiedział Sousuke. – Spędziła tu kiedyś dziesięć lat. Zna to miejsce lepiej niż ja.

            - Prowadź – mruknęła Akira, ignorując komentarz mężczyzny i zaciekawione spojrzenia dziewczyn. – Czujesz go prawda?

            - Tak. Jesteśmy niedaleko.

            Maszerowali jakiś czas, dopóki w oddali nie zobaczyli czegoś, co przypominało barierę. Pod barierą widniał jakiś słup lub wyschnięte drzewo. To tego szukali?

            - Musimy złamać barierę. To nie będzie trudne. Dopiero pieczęć wewnątrz stanowi problem.

            - Jak chcemy pozbyć się bariery?

            - Och, tym zajmę się sam, moja droga. Z pieczęcią pomoże nam moc Kazumi. Jej reiatsu posiada namiastkę energii jej matki, która współtworzyła pieczęć. To ułatwi sprawę.

            - Rozumiem.

            - To dlatego byłam tu potrzebna – domyśliła się Kazumi.

            - Tak, twoja pomoc jest nieoceniona. Dlatego bardzo ci dziękuję.

            - Ja również dołączam się do podziękowań taty – powiedziała Taraka.

            - Dobra, nie mamy na to czasu – warknęła Akira. – Załatwmy, co trzeba i zbierajmy się.

            Aizen nie musiał nawet wyjmować zampakuto, aby zniwelować barierę. Zupełnie jakby zwyczajnie ją wchłonął. Dopiero gdy bariera zniknęła kompletnie, Kazumi zrozumiała, że słup, który widziała, w rzeczywistości był postacią. W dodatku łudząco podobną do Sousuke.

            - Musisz zaatakować – zwrócił się do niej. – Uderzyć w niego z całej siły swoimi płomieniami.

            - Ale…

            - Nic mu nie będzie. Twoja moc ma szanse osłabić pieczęć. Tylko ty możesz to zrobić.

            - Ale kto to jest?

            - Przecież znasz odpowiedź – odpowiedział Sousuke, uśmiechając się dziwnie.

            - Sousuke, przestań się zgrywać.

            - Przepraszam, Akiro.

            Kazumi wzięła głęboki oddech. Zbliżyła się do postaci, czując w środku dziwny niepokój. Mimo to wyciągnęła zampakuto.

            - Liczymy na ciebie – rzuciła jeszcze Taraka.

            Kazumi spojrzała na nią, potem na Sousuke i na końcu na niezadowoloną z wyprawy Akirę.

            - Hanari, hi no kaze.

            Po tym zaatakowała, wkładając w ten jeden cios całą swoją moc. Posłała płomienie wprost na postać. Zamknęła oczy, obawiając się najgorszego. Nie usłyszała jednak wrzasków. Zamiast tego rozległ się dźwięk, jakby coś pękało.

            - To działa. Kazumi, jeszcze raz.

            Spełniła polecenie i nagle pieczęć pękła kompletnie. Postać wygramoliła się z popiołu, otrzepała ubrania i przeciągnęła.

            - Tata? – zdziwiła się Taraka. Nawet ona wyglądała na przerażoną. – To niemożliwe.

            - Możliwe. Ja jestem twoim ojcem nawet bardziej niż ja sprzed osiemnastu lat. Taraka z jego czasów jest dużo młodsza. Nie chodzi jeszcze nawet do Akademii.

            - To prawda – przytaknęła Taraka, przypominając sobie, co robiła osiemnaście lat wcześniej. Wtedy nie wiedziała nawet jeszcze, kim są jej rodzice. – Tak się cieszę. Ale co teraz się stanie, skoro jest was dwóch?

            - Tego nawet ja nie wiem. Możliwe, że ja sprzed osiemnastu lat zacznie znikać. Ale nie martw się, mam wszystkie jego wspomnienia. Nie zostaniesz sama.

            - To nie czas na pogaduszki – warknęła Akira. – Za chwilę otworzy się przejście.

            - Znowu musimy biec? – zmartwiła się Kazumi. Była zmęczona. – Wciąż nie przyzwyczaiłam się do używania takiej ilości energii. Nie wiem, czy dam radę.

            - Nie masz wyjścia – padło w odpowiedzi.

            Wtedy nieopodal błysnęło światło.

            - To już. Szykujcie się.

            Pospiesznie udali się w tamtą stronę i gdy tylko portal zaczął się otwierać, rzucili się do biegu. Z gorącej pustyni wpadli znowu w ten chłód. I ciemność. Tym razem to Kazumi biegła na końcu. Używała shunpo, ale i tak zostawała w tyle. Minęły może trzy miesiące, odkąd nauczyła się shikai. Nie potrafiła go jeszcze tak dobrze używać, a w te dwa ataki włożyła naprawdę sporo energii.

            Zostawała w tyle, czując, że raz po raz traci grunt pod nogami. Próbowała zawołać Tarakę, ale brakowało jej tchu. Wyciągnęła rękę, czując, że spada. Zostanie tam. Nie uda jej się.

            Ktoś chwycił jej dłoń, ciągnąc w stronę wyjścia z tunelu. Dłoń Akiry była ciepła i delikatna, pomimo nieprzyjemnego zachowania dziewczyny. Razem zdołały w ostatniej chwili wydostać się z tunelu.

            - Widzę, że misja przebiegła jak należy – zauważył Milenijny, który cały czas na nich czekał i otworzył im drogę powrotną. – Akira dobra robota. Kazumi, ty również świetnie się spisałaś, ratując naszego Sousuke z tego miejsca. Zbyt długo tam czekał.

***

            - Gotowi? – zapytała z powagą Miho, gdy wszyscy zebrali się przed bramą Senkai. – Najbliższe dni spędzimy razem w Karakurze. Przyszła kolej na naszą grupę, by obserwować świat ludzi. Pamiętajcie, że istnieje ryzyko wystąpienia kolejnej anomalii. Miejcie oczy szeroko otwarte.

            - Tak jest.

            - W związku z tym mamy się trzymać w parach. Shinta i Kano. Inose i Aida. Hiroya ze mną.

            - Dlaczego nie z Ayane?

            - Ponieważ ona jest w parze z Sugamo. Wasza dwójka jest najmniej doświadczona, nie mogę puścić was razem – zdenerwowała się Miho. – Bez dyskusji. Idziemy.

            Wszyscy pokiwali głowami i udali się do Karakury. Hiroya jednak wciąż był wkurzony. Toteż gdy tylko znaleźli się na miejscu i rozeszli we wskazane punkty obserwacyjne, Miho znów się do niego odezwała:

            - Przepraszam, Hiroya, ale nie mogłam dać was razem.

            - Dobrze, nieważne.

            - Rozumiem, że ci na niej zależy i chcesz spędzać z nią czas, ale chodzi o wasze bezpieczeństwo. Jestem za was odpowiedzialna – zaczęła tłumaczyć, patrząc na chłopaka ze smutkiem. – Sugamo może nie być przykładnym shinigami, ale jest silny i dba o ludzi, z którymi pracuje. Ayane będzie z nim bezpieczna. Bardziej nawet niż ze mną. A o ciebie zadbam ja. To mój obowiązek.

            - Dobrze, rozumiem. Nieważne.

            - Ważne.

            - Dobrze, przepraszam, że się tak zachowałem. Już rozumiem, naprawdę. Po prostu tyle czasu ciężko pracowałem, żeby wreszcie być bliżej i wciąż nie mamy dla siebie czasu.

            - Jeśli chcesz, po tym tygodniu spróbuję dać wam trochę więcej zadań razem. Przynajmniej dopóki Ayane nie zacznie protestować.

            - Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy, Miho.

            - Widzę, jak wiele dla ciebie znaczy. Wiem też, że to ty przekonałeś kapitana, aby ją przyjął. Nasz kapitan nie chciał nikogo przyjmować, ale zdaje się, że nie potrafił ci odmówić.

            - On nie potrafił odmówić mojej matce, którą widzi we mnie i mojej siostrze z powodu koloru oczu – mruknął Hiroya. – Ale chociaż coś z tego mam.

            - Staram się dbać o swoich ludzi. Pracuj, jak należy i nie rób problemów, a ja również pójdę ci na rękę. Chcę, żeby nasza grupa była ze sobą w dobrych stosunkach.

            - Dobrze. Będę pamiętał. Jeszcze raz przepraszam, to po prostu nerwowy czas.

            - Słyszałam od Ayane o twojej siostrze. Martwisz się, to zrozumiałe – powiedziała Miho. – Z tego co wiem, była w Karakurze, zanim zniknęła. Przy okazji patrolu kazałam się wszystkim rozglądać. Może oddział szósty coś pominął.

            - Wątpię. Ojciec nie pominął niczego. W końcu jego ukochana córeczka zniknęła.