Chapter 48 ~ Angry lioness

            Nie wiedział, jak powinien postąpić w tej sytuacji. Mógł próbować spokojnie i powoli wydostać się z żelaznego uścisku Setsuko. Mógł też się nie ruszać i spróbować z nią rozmawiać. Ewentualnie użyć swojego autorytetu kapitana, ale podejrzewał, że była to najkrótsza droga do piekła.

            - Setsuko – powiedział nieco głośniej niż za pierwszym razem.

            - Od jak dawna wiedziałeś, że Kazumi zniknęła? – zapytała dużo spokojniej, ale uścisk ani odrobinę nie zelżał.

            - Od kilku dni. Usiądź, wszystko ci wyjaśnię.

            - Co mi wyjaśnisz?! Że ukrywałeś przed wszystkimi zniknięcie mojej córki?! Jeśli coś jej się stanie…

            - Setsuko! – zdenerwował się w końcu i wyszarpnął. – Siadaj do cholery i posłuchaj, co mam ci do powiedzenia.

            Nie spodziewała się takiej reakcji. Puściła go i powiedziała spokojnie.

            - Masz minutę.

            - Trzymałem sprawę w tajemnicy, ponieważ mam powody sądzić, że Kazumi miała czynny udział w anomalii.

            Zaległa cisza. Setsuko dobrze wiedziała, że nie można tej opcji wykluczyć. Tym bardziej że ta wersja pokrywała się z bardzo nieprzyjemnym przeczuciem, jakie miała od kilku dni.

            Kazumi miała ogromny potencjał, ale wszystko w zasadzie zależało od tego, jak go wykorzysta. Mogła stać się najlepszą shinigami w historii Gotei 13, gdyby tylko poszła w ślady ojca. Jednak jeśli obierze inną drogę może stać się problemem, który ciężko będzie im okiełznać.

            - To dlaczego nie dałeś znać mi wcześniej? – syknęła.

            - I odrywać cię od badania anomalii, wzbudzając przy tym podejrzenia? – mruknął gniewnie Toshiro. – Sam nie byłem na początku pewien, czy zniknęła. Wzięła wolne. I to zaraz po tym gdy… Pokłóciliśmy się – dodał niechętnie. Nie chciał używać tego określenia, bo ono znaczyłoby, że ich relacja nie jest tak prosta jak powinna być między kapitanem i podwładną. – Po tym zaraz wzięła wolne. Uznałem, że nie chce mnie widzieć i może nawet próbuje mnie sprowokować.

            - Tak. To możliwe w jej przypadku.

            - Wyglądało jednak na to, że po wolnym też nie wróciła, a nie wpłynęły żadne podania o kolejnych dniach wolnych. Nic – mówił dalej Toshiro i wreszcie usiadł w swoim fotelu. – Trzymałem to w tajemnicy, bo obawiałem się dziwnego zbiegu okoliczności między jej zniknięciem i anomalią.

            - Uważasz, że to jej sprawka.

            - Jej przyjaciele badali to na własną rękę, potem już pod moim patronatem. Podobno w dniu wystąpienia anomalii Itsuko widziała Kazumi w pobliżu. Wraz z kimś, kogo z opisu zidentyfikowałem jako moją drugą podwładną, Tarakę. Był z nimi także jakiś mężczyzna.

            Setsuko tylko drgnęła, choć w środku szargały nią przeróżne emocje. Nie odpowiedziała od razu na wyjaśnienia przyjaciela. W jej głowie zrodziła się pewna przerażająca myśl, której nie mogła się pozbyć, choć nie było dla niej też żadnego potwierdzenia.

            - Powierzyłam ci Kazumi pod opiekę.

            - Wiem. Zawiodłem. Ale zamierzam dotrzymać słowa i będę ją chronić, choćby nie wiem co.

            - To lepiej zacznij jej już szukać.

***

            W nocy w oddziale dwunastym rozległ się alarm. Wszyscy zjawili się na miejscu. Wliczając w to zaspanego Uraharę, którego poprzedniego wieczora żona siłą zabrała z jednostki. Była tam także Setsuko, która na miejsce zdarzenia zjawiła się jako pierwsza. To ona odkryła powód alarmu.

            - Wszystkie dane zniknęły – oznajmiła z grobową miną, pochylając się nad jednym z komputerów.

            - Jakie dane? – przeraziła się Chinatsu.

            - Wszystkie dane dotyczące anomalii.

            - Tylko te? – zdziwił się Urahara, choć trochę chyba odetchnął z ulgą.

            Choćby dlatego, że obawiał się, iż skasowano także wyniki jego wieloletniej pracy. A poza tym brak danych odnośnie anomalii oznaczało brak pracy. Lub przynajmniej mniej pracy.

            - Wszystkie dane związane z anomalią przepadły. Ktoś z zewnątrz włamał się do komputerów.

            - To niemożliwe, żeby z zewnątrz – zaprotestowała Miyagi, jednak groźne spojrzenie jej kapitana skutecznie ją uciszyło.

            - To już raz się zdarzyło. Tylko raz. Ale ktoś z zewnątrz zdołał się tu włamać. Pomimo nowych technologii, nie sądzę aby to było takie niemożliwe.

            - Tyle pracy nad tą technologią poszło na marne.

            - Nie poszło na marne. To nadal dobry system i odosobniony przypadek. Znaleźli dobry moment. Musimy umocnić obronę i załatać wszystkie możliwe luki w systemie – rozkazał Kisuke.

            - Nie powinniśmy wszcząć śledztwa? Co jeśli to ktoś z wewnątrz?

            - Nie.

            - Nie?

            - Jeśli Setsuko mówi, że to ktoś z zewnątrz, ma rację. Zna się na tym – zarządził Urahara. – Chcę abyś sporządziła raport i uwzględniła w nim nasze obecne ustalenia.

            - Tak jest…

            Chinatsu rzuciła ostatnie, podejrzliwe spojrzenie swojemu kapitanowi i westchnąwszy, udała się do biura. Nie podobało jej się to wszystko, ale musiała zaufać dowódcy. Przez dwanaście lat pracy, jeszcze jej nie zawiódł. A Setsuko… Ona przecież była geniuszem. Być może naprawdę umiała tak szybko ocenić szkody.

            Najwyżej później spróbuje podpytać swojego dowódcy. Na razie jednak wyraźnie kazał jej być cicho. Miała wykonywać polecenia i o nic nie pytać.

            Napisanie raportu nie zajęło jej dużo czasu. W końcu to tym głównie się zajmowała, odkąd przyjęła posadę vice kapitana oddziału dwunastego. Jej dowódca nie miał głowy do dokumentów. Wypełniała je sama i jedynie podstawiała mu do podpisu. W zamian za to, nikt nie wymagał od niej znajomości skomplikowanego oprogramowania, czy asystowania w dziwnych eksperymentach.

            Po ukończeniu pracy nad raportem i zatwierdzeniu go przez kapitana, udała się osobiście do Jedynki, by przekazać dokument. Tam przywitał ją Ayasegawa. Był miły, choć wiedziała, że to tylko kurtuazja. Najbliżsi przyjaciele Setsuko nie lubili jej po tym, jak przed laty zachowywała się wobec kuzynki.

            Pogodziła się z tym. Wiedziała, że Setsuko zawsze będzie postrzegana jako ta lepsza. I choć Chinatsu nie do końca się zgadzała z tym układem sił, wiedziała, że walka nic nie da, a jedynie pogorszy sytuację.

            - Vice kapitanie Ayasegawa, przyniosłam raport dotyczący ostatniego alarmu w moim oddziale.

            - Coś się znowu stało? – zaniepokoił się mężczyzna.

            - Mieliśmy włamanie do systemu – oznajmiła beznamiętnie Chinatsu.

            - Włamanie do systemu? Jak to?

            - Normalnie – mruknęła blondynka, wzruszając ramionami.

            - Setsuko musi się bardzo martwić. Była tam?

            - Była, ale właśnie nie wygląda na specjalnie zmartwioną.

            - Nie rozumiem.

            - Ja też nie – prychnęła Chinatsu i wręczyła mu raport. – Również nie rozumiem, dlaczego ani ona ni mój kapitan nie wyglądali na zbytnio przejętych faktem, że dane dotyczące anomalii przepadły.

            - Może zdążyli już wszystko rozszyfrować lub mają jakieś dane zapasowe.

            - Może – przytaknęła Chinatsu, nie chcąc drążyć dłużej tematu. – Przekazałam raport, to tyle z mojej strony. Do widzenia vice kapitanie.

            - Do widzenia. Dziękuję za raport.

            - Powiedz – odezwała się jeszcze, zatrzymując się w progu. Spojrzała na niego. – Nie dałbyś się zaprosić na kawę?

           

***

            Siedziała nieopodal chatki na piasku pustyni. Katanę położoną miała na kolanach. Medytowała. Nawet teraz, gdy opuściła Seireitei nie przestała trenować. Chciała wreszcie poznać swoją duszę miecza.

Wyczuła zbliżające się reiatsu, choć zostało stłumione. W ostatniej chwili zablokowała miecz i odwróciła się w stronę Sousuke niezadowolona.

            - Świetny refleks. Wyczułaś, że się zbliżam. To imponujące.

            - Byłam najlepsza ze swojego rocznika.

            - Poznałaś już Duszę swojego miecza?

            Zaległa cisza.

            - Nie - przyznała w końcu Kazumi. - Jeszcze nie.

            - Wyjątkowo oporna jak mniemam.

            - Wszyscy mi mówią, że muszę coś robić źle.

            - To możliwe - przyznał Sousuke. - Zwłaszcza, że mogę ją wyczuć. Ona tam jest. Ale z jakiegoś powodu nie chce się odezwać.

            - Naprawdę?

            - Tak.

            - To co mam zrobić?

            - Stara szkoła proponuje cierpliwość i nieustępliwość. A także refleksję nad tym, co może powstrzymywać twoje zampakuto od komunikowania się z tobą - wyjaśnił spokojnie Sousuke. - Ja jednak wyznaję inną szkołę. Duszę można zmusić.

            - Jak?

            - Jesteś zainteresowana?

            - No skoro nie chce ze mną rozmawiać?

            - Jedynym sposobem jest... - Zamachnął się mieczem, mówiąc: - umrzeć.

            Kazumi odskoczyła, patrząc na mężczyznę z  przerażeniem. Nie miała jednak czasu na myślenie, bo kolejne ataki spadły na nią jak deszcz.