Chapter 46 ~ Investigation

            Gdy Setsuko wreszcie zasnęła wykąpana i nakarmiona czymś innym niż zupka instant, Byakuya wrócił do oddziału. Wszedł do biura i ku własnemu zaskoczeniu zastał tam Shiroyamę. Siedziała przy biurku, uzupełniając jakieś dokumenty.

            - Nie powinnaś być teraz w Karakurze? – zapytał z powagą. – Zdaje się, że przydzieliłem ci zadanie.

            - Renji został na miejscu, kapitanie – odparła kobieta. – Uzgodniliśmy, że będziemy się zmieniać. W ten sposób jedno z nas zawsze nadzoruje pracę w terenie, a drugie może pracować tutaj. Żadne z nas nie chce, aby zaległe raporty piętrzyły się na biurkach, bo to spowolni pracę oddziału.

            Kuchiki nic nie odpowiedział, ale skoro też nie zaprotestował, Corrien uznała, że nie ma on nic przeciwko takiemu rozwiązaniu. Zanim powróciła do raportów, spojrzała jeszcze w stronę okna, gdzie dostrzegła swoje niewyraźne odbicie. Cienie pod oczami były jednak dobrze widoczne. To przypomniało jej o tym, że nie spała ostatnio zbyt dużo. Nagle ogarnęło ją zmęczenie i z trudem powstrzymała ziewanie.

            Byakuya popatrzył na nią, ale wciąż się nie odezwał. Corrien uśmiechnęła się blado i wróciła do przeglądania raportów.

            - Gdy skończysz, doprowadź się do porządku – usłyszała. – Moi podwładni mają wyglądać nienagannie niezależnie od sytuacji.

            Shiroyama spojrzała na swojego dowódcę, a potem po sobie. Jej kosode wyglądało jak należy, włosy miała starannie związane. Nie była niczym pobrudzona, ani spocona. Wyglądała dobrze. Najpierw chciała zaprotestować, ale zorientowała się, że chodzi o widoczne ślady zmęczenia. Dawał jej do zrozumienia, że powinna odpocząć. Na swój sposób był troskliwy, choć Corrien słyszała, że zmienił się na lepsze, odkąd jest z Setsuko.

***

            Tymczasem Renji kręcił się po Karakurze i sprawdzał pracę poszczególnych zespołów, na jakie podzielona została grupa terenowa. Każdy zespół dostał zadanie. Jednym z nich było zabezpieczenie miejsca wystąpienia anomalii, innym zbieranie próbek, a jeszcze innym przeczesywanie miasta i okolic.

            Chociaż z każdą chwilą Renji uważał to wszystko za coraz bardziej bezsensowne. Szczerze wątpił, że uda im się coś znaleźć. Poza tym był znudzony i nade wszystko zmęczony. Mimo to musiał pozostać czujny. Miał pod swoją opieką wielu młodych i niedoświadczonych shinigami.

            W oddali dojrzał jednego z nich. Swojego syna, który dzień wcześniej wraz z dwójką innych shinigami dołączył do ekipy, by nieco odciążyć oddział szósty. Wraz z Corrien postanowił przydzielić go z Yakumo i trójką bardziej doświadczonych podwładnych do zabezpieczania terenu.

            Użył shunpo i pojawił się tuż obok chłopaka, łapiąc go stanowczo, choć nie za mocno, za kark, mówiąc:

            - I co się obijasz?

            - Nie obijam się – zaprotestował młody Abarai, wyrywając się. – Sam mnie tu postawiłeś.

            - Do pilnowania. Masz być czujny. I nie garb się.

            - Jestem czujny, ale raczej nikt się nie spodziewa ataku ze strony własnego ojca.

            - Dobra, dobra, już się nie tłumacz, młody – mruknął Renji.

            - Odczep się.

            - Ej.

            - Sory, no.

            - Jak skończymy tu pracę, zajrzyj do domu do mamy. I spotkaj się z Ichiką.

            - Dobra. Potrenuję z nią trochę, jak wrócę – obiecał Shun, masując kark.

            - No i git. To chciałem usłyszeć – ucieszył się Renji i poklepał syna po plecach. – I nie garb się, powiedziałem.

***

Dziewczyny razem posprzątały chatkę, która składała się z jednego, wielofunkcyjnego pomieszczenia. Pościerały kurze, zamiotły podłogę i wytrzepały koce oraz dywan. Potem rozpaliły ogień w palenisku.

W tym czasie Sousuke przepadł, co zasmuciło Tarakę, a jednak cały czas starała się zadowolić ojca. Ojca, który niespecjalnie się nią przejmował. Dużo bardziej interesowała go Kazumi, choć może zwyczajnie starał się być miły ze względu na jej matkę. Jakie to było typowe.

Gdy wrócił, miał ze sobą jedzenie. Taraka od razu zagrzała wodę nad ogniem, by mogli napić się herbaty.

- Nie, moja droga. Dziś wypijemy coś innego – powiedział i pogładził ją po głowie. – Choć cieszę się, że tak dobrze znasz moje zwyczaje. Chciałbym jednak uczcić nasze ponowne spotkanie i to jak wspaniałą kobietą się stałaś. Dlatego przyniosłem sake.

- Dobrze.

- Super, umieram z głodu – mruknęła Kazumi. – A i kieliszkiem sake nie pogardzę.

Raz dwa przygotowali wszystko i razem zasiedli do stołu. Jedli w milczeniu, z wyjątkiem wzniesionego przez Sousuke toastu. W końcu jednak Taraka nie wytrzymała:

- A co z mamą?

- Spokojnie, na wszystko przyjdzie czas. Ja też za nią tęsknię.

- Nie miałam zbyt wiele informacji o niej Liczyłam, że z twoją pomocą uda mi się ją odnaleźć.

- Rozumiem cię, moja ukochana córko – powiedział łagodnie Sousuke. – Mamy ten sam cel, ale musimy się dobrze przygotować.

- W sensie?

- Inoccence, które mamy straciło niemal całą moc. By dotrzeć do twojej matki potrzebujemy nowego odłamka. A wierz mi, zdobycie go teraz nie będzie już takie proste.

- To prawda – przytaknęła Kazumi. – Widziałaś. Gotei 13 namierzyło anomalię, którą spowodowałyśmy. Najpewniej badają całą sprawę i miejsce zajścia. Będą bardziej ostrożni – dodała. – Dwa, że jeśli nagle wrócimy, zaczną zadawać pytania i na pewno będą nas obserwować.

- Kazumi ma rację. Nie ma się co śpieszyć – mówił dalej Sosuke i uśmiechnął się do Taraki. – Wiem, że się niecierpliwisz. Ja również pragnę ją zobaczyć. I uda nam się to. W końcu udało ci się dopracować pozostawiony przeze mnie rytuał. Dokonałaś tego, co mnie się nie udało.

- Naprawdę? – zapytała z nadzieją Taraka.

- Tak. Wierzyłem, że tobie się uda i miałem rację.

- W takim razie cieszę się, że cię nie zawiodłam.

- Teraz muszę odnaleźć moich dawnych sprzymierzeńców. O ile przeżyli. Z ich pomocą zdobędziemy nowy odłamek, by odnaleźć twoją matkę. Ale jest jeszcze coś, co musimy zrobić. Czeka nas wycieczka do piekła.

- Do Piekła? – przeraziła się Kazumi. – Moja matka była tam dwa lata ponoć, nim zdołała się wydostać. To zbyt ryzykowne.

            - Nie, jeśli się wie, jak wejść i jak wyjść. Ale wszystko w swoim czasie. Na razie radujmy się spotkaniem.

            - No dobrze.

            - Jedzcie. Potrzebujecie siły, bo czeka nas sporo pracy.

***

Minęły już prawie dwa tygodnie od wystąpienia anomalii, która już się nie powtórzyła. Oddział 12 z pomocą Setsuko wciąż pracował nad analizą danych i rozdzieleniem śladów reiatsu. Tymczasem Szóstka wycofała swoje siły z Karakury, choć podwojono tradycyjne patrole wysyłane na zmianę przez resztę oddziałów Gotei 13.

I niespodziewanie Hitsugaya otrzymał pilne wezwanie od Głównodowodzącego. Nie wiedział jednak, o co chodzi, ale podejrzewał, że nie będzie to nic dobrego. Przygotował się mentalnie, na ile mógł i udał się do Jedynki.

Ayasegawa od razu zaprowadził go do Kapitana Dowódcy, który popatrzył na Toshiro z groźną miną i powiedział, nim ten zdążył usiąść:

- Doszły mnie słuchy, że dwie twoje podwładne nie stawiły się na służbie. Za to grozi kara za dezercję. Chyba że coś im się stało. W tym przypadku należałoby podjąć odpowiednie środki, nie sądzisz, kapitanie?

- Skąd taka informacja?

- A nie jest prawdziwa?

Najpierw chciał skłamać. Obiecał i chciał chronić Kazumi. Wciąż jednak nie było pewności, że miała powiązania z anomalią. I jeśli faktycznie wpakowała się w kłopoty, musieli zacząć działać. Musieli ją znaleźć.

Naprawdę liczył, że uda im się je znaleźć i sprowadzić do Seireitei. Wtedy mógłby wszystko zatuszować, ale teraz nie miał już wyjścia. Niezależnie od tego, co Kazumi zrobiła, musiał powiedzieć prawdę.

- Tak, to prawda. Zdaje mi się jednak, że niesubordynacja moich podwładnych to mój problem i nie mam obowiązku tego zgłaszać.

- Masz rację, kapitanie – przytaknął Genryusai. – Choć nie tym razem. I nie dlatego, że zostałeś posądzony o niedopełnienie obowiązków, choć z donosu tak by wynikało. Jeśli zatuszowałeś sprawę, by chronić swoje podwładne.

- Kto coś takiego powiedział? – oburzył się Hitsugaya i wstał gniewnie.

- Informacja rozeszła się niestety drogą słowną i trudno byłoby dotrzeć do źródła. Niestety sprawa nagłośniona została już na tyle, że nie mam innego wyjścia, jak zainterweniować.

- Chciałbym jednak wiedzieć, kto oskarża mnie o takie rzeczy. Nie tuszuję niczego. Wyznaczyłem już osoby odpowiedzialne za śledztwo.

- Rozumiem, nie posądzałem cię o nic takiego, kapitanie Hitsugaya – odparł spokojnie Genryusai. – Jednak w obliczu ostatnich wydarzeń, mam tu na myśli niewyjaśnioną wciąż anomalię, która miała miejsce w Karakurze w tym samym czasie, gdy ponoć były tam twoje podwładne, jestem zmuszony zareagować.

- Są podejrzane? – zaniepokoił się Toshiro.

- A powinny? – zapytał Głównodowodzący, drapiąc się po brodzie.

- Nie.

- Tak jak ty kapitanie Hitsugaya, martwię się o ich bezpieczeństwo. Istnieje ryzyko, że coś im się stało lub stać może w każdej chwili. Co więcej, mogą być świadkami całego zajścia i posiadać cenne dla nas informacje.

- Jak już powiedziałem, wyznaczyłem grupę śledczą.

- Sprawę oddałem już do oddziału drugiego. Zajmą się namierzeniem obu shinigami i ich sprowadzeniem do Seireitei. To nie podlega dyskusji.

- To konieczne?

- Tak. I choć również chciałbym wierzyć, że obie są bezpieczne i nie miały nic do czynienia z anomalią, musimy przedsięwziąć odpowiednie kroki. Aizena Sousuke też nikt nie podejrzewał o zdradę i zobacz, jak wiele nas to kosztowało.