Chapter 18 ~ Troublesome generation

            Trójka kadetów wkroczyła na teren oddziału dwunastego i ruszyła prosto do laboratorium. Przeszli bez problemu, jako że wszyscy znali tam Ukyo. Był przecież synem ich ukochanego kapitana oraz dawnej kapitan Dwójki. Był to raczej słynny duet. Na ich małżeństwo czekało wiele osób, choć powoli traciły one nadzieję. Chyba tylko Sui Feng nie mogła pogodzić się z tym, że bezpowrotnie traci swoją ukochaną Yoruichi.

            – Witaj, Ukyo – przywitał go jeden z shinigami. – Co cię sprowadza?

            – Jest ojciec? – zapytał chłopak, na chwilę tylko wyciągając rękę z kieszeni, by przegarnąć na bok niesforny kosmyk włosów. – Chcę od niego wziąć kluczę od domu.

            – Myślę, że powinien być w laboratorium.

            – Dziękujemy – zaświergotała Itsuko, nadrabiając za kolegę z grupy.

            Cała trójka weszła do ogromnego budynku od wejścia zastawionego aparaturą różnego rodzaju. Panował tam pewien nieprzyjemny chłód, a w powietrzu unosił się zapach, który kojarzył im się ze szpitalem.

            – Nie znoszę tego miejsca – mruknął Ukyo. – Jest upiorne.

            – Gadasz.

            – Moim zdaniem jest tu bardzo ciekawie – zadeklarowała Itsuko, stukając w szybę jakiegoś akwarium. – Taś, taś, rybeczki. – Jednak nic się nie zadziało. – Pozdychały?

            – Pewnie ojciec je ukatrupił przy swoich eksperymentach.

            – Przesadzasz. Może śpią – podsunął Shun, podchodząc do Tomori.

            – No już, zostawcie to akwarium – warknął poirytowany Ukyo, rozglądając się po laboratorium.

            Ruszyli dalej. Mijali kolejne akwaria i różnego rodzaju aparaturę z fiolkami.

            – Patrz, Itsu, tutaj są rybki! – wykrzyknął Shun.

            – O, faktycznie – zachwyciła się Itsuko, podchodząc do szyby.

            Ukyo chcąc nie chcąc przyczłapał do nich.

            – Ojca tu chyba nie ma, możemy pogapić się chwilę na rybki i spadamy.

            Itsuko postukała palcem w szybę, tuż obok przepływającej złotej rybki. Ta nagle zmieniła kolor na czerwony.

            – Ale faaaajneeee! Możemy je nakarmić?

            – Nie wiem, gdzie mają karmę dla rybek.

            – Może to ten proszek – zapytał Shun, wskazując na niezidentyfikowane pudełko, tuż obok akwarium. – Co innego mogłoby to być?

            – Tutaj różnie bywa, ale myślę, że nic się nie stanie.

            Młoda Tomori wyszczerzyła zęby wyciągnęła rękę do Shuna, by podał jej pudełko. Drugą po raz kolejny zastukała w szybę. Tym razem rybka zrobiła się zielona. Nagle urosła i otworzyła paszczę pełną ostrych jak brzytwy zębów. Dziewczyna krzyknęła, strasząc przyjaciół.

            W efekcie Abarai rzucił pudełko w górę i choć Ukyo zdążył je w porę złapać, spora część zawartości wylądowała na Itsuko, tworząc wokół niej tumany pyłu. Przez chwilę żadne z nich nic nie mówiło, jednak gdy wszystko opadło i zobaczyli umorusaną Tomori, ryknęli śmiechem.

            Nie na długo, bo cokolwiek znajdowało się w pudełku, zaczęło się niebezpiecznie skrzyć. Wyglądało to trochę jak substancja fluorescencyjna albo radioaktywna. Trochę spanikowali, ale nic się nie działo. Przez chwilę.

            Spodziewali się, że Itsuko zacznie krzyczeć albo wić się z bólu, ale nic się nie wydarzyło. Zamiast tego zaczęła się śmiać, choć z czasem ten śmiech zdawał się coraz bardziej przypominać popiskiwanie. A Itsuko skurczyła się, zmieniając w wiewiórkę.

            – O cholera – jęknął Ukyo. – Ojciec mnie zabije.

            – Ale nie możemy jej tak zostawić – stwierdził z przerażeniem Shun i nachylił się, by ją złapać.

            – Nie! – krzyknął Ukyo, chwytając Abaraia za ramię. – Jeśli dotkniesz proszku, też się w coś zmienisz.

            Krzyk przestraszył dziewczynę, która obecnie nie była nawet dziewczyną. Zanim się obejrzeli, czmychnęła w stronę wyjścia.

            – Łapmy ją! – panikował Shun.

            Nie zastanawiając się dłużej, rzucili się w pościg za wiewiórką.

            Tymczasem Kazumi i Yakumo nadal siedzieli na murku, nie wiedząc jak uwolnić się z kajdanek. Próbowali je już przepiłować i rozbić kamieniem. Bezskutecznie.

            – Jestem głodna – jęknęła Kazumi, westchnąwszy ciężko.

            – Ja też. Chodźmy do jakiejś knajpy, w obecnym stanie nie damy rady gotować.

            – No dobra…

            – Chociaż jeść też będzie ciężko. Ja mam prawą rękę wolną, ale ty…

            – Jestem leworęczna, nie zauważyłeś? – roześmiała się Kazumi. – Z jedzeniem nie powinno być problemu. Byleby udało nam się w końcu z tego uwolnić.

            Tym razem wyjątkowo zgodnie ruszyli do najbliższej knajpy serwującej jedzenie. Szli powoli, próbując skoordynować kroki, by nie szarpać się niepotrzebnie z kajdankami, kiedy pod nogami przebiegła im wiewiórka.

            – Jaka słodka – rozczuliła się Kuchiki.

            – Co tu w ogóle robi wiewiórka?

            – Nie wiem, może coś ją wystraszyło?

            – Pewnie tak, ale normalnie wiewiórki nie biegają drogą, tylko skaczą po drzewach.

            – Biegać też mogą, to nie małpy – sarknęła Kazumi, ale szybko ugryzła się w język.

            Szybko zapomnieli o wiewiórce. W końcu nie był to żaden niezwykły fenomen. Podczas spacerów po ogrodzie Kazumi często widywała wiewiórki. Po drugiej stronie ogrodzenia rozciągał się lasek i niektóre przechodziły do ogrodu.

            Całą drogę zastanawiali się, co zjeść i rozmawiali na temat ulubionych potraw, umilając sobie spacer. Żadne z nich nie przypuszczało, że uda im się kiedyś dogadać. Najwyraźniej cała ta historia miała swoje plusy, bo udało im się odnaleźć wiele wspólnych tematów i upodobań, odrobinę się do siebie zbliżając.

            Mieli już wchodzić do budynku, gdy usłyszeli w oddali krzyki. Kazumi spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła Shuna i Ukyo.

            – Nigdy nie widziałem, żeby Ukyo tak się gdzieś śpieszył – skwitował Yakumo. – Coś się chyba stało.

            – Ej! Czekajcie!

            – Shun, co jest?

            Dwójka zziajanych chłopaków zatrzymała się dopiero przed wejściem.

            – Itsuko… – wysapał Shun.

            – Coś się stało z Itsu? – zaniepokoiła się Kuchiki.

            – Widzieliście… Wiewiórkę? – zapytał Ukyo, pomiędzy jednym, a drugim oddechem.

            – Wiewiórkę? – zdziwił się Yakumo i spojrzał porozumiewawczo na Kazumi, która skinęła do niego głową. – Jakiś czas temu jedna przebiegła nam pod nogami. Co z nią?

            – To była Itsu – jęknął Shun, opierając się rękami o kolana.

            – Co?

            – Laboratorium... Byliśmy w laboratorium ojca… Mieliśmy drobny wypadek i… Itsuko zmieniła się w wiewiórkę.

            – Trzeba ją znaleźć i to szybko odkręcić – oznajmiła z powagą Kazumi. – Kretyni, jak mogliście dopuścić do czegoś takiego.

            – To był wypadek, chcieliśmy nakarmić te cholerne rybki – tłumaczył się Shun. – Pieprzone piranie.

            – Nieważne – uciął chłodno Yakumo. – Ważniejsze, żeby najpierw znaleźć Itsuko i zabrać ją do kapitana Urahary.

            – Nie – jęknął Ukyo.

            – Sami tego nie naprawimy, narozrabialiście, to trzeba to teraz odkręcić. Nie wiemy, co to było i czy Itsu nic nie grozi – skarciła ich Kazumi, marszcząc brwi. – Rozdzielmy się, tak będzie szybciej.

            – Ukyo, idź w stronę Jedynki, Shun idź przez Szóstkę, a my pójdziemy koło Siódemki koło miejsca, gdzie ją widzieliśmy.

            – Czemu ja koło Szóstki? – jęknął Shun.

            – Bo jak ktoś cię zapyta, co tam robisz, to znajdziesz wymówkę, że idziesz do wujka Renjiego – wyjaśniła Kazumi.

            – A ty nie możesz? – marudził chłopak.

            – I jak się wytłumaczę tacie z tego? – zapytała z wyrzutem, unosząc zakutą w kajdanki rękę. – Że dwóch kretynów zamieniło moją kuzynkę w puchatego gryzonia?

            – Ma rację – przytaknął niechętnie Ukyo. – Ruszajmy.

            Nie wiedzieli, czy zmieniona w wiewiórkę Itsuko ucieka na ślepo, czy może biegnie w jakieś konkretne miejsce. Nie do końca miała władzę nad swoim zachowaniem, jeśli można to tak nazwać. Kierowała się instynktem, a ten kazał jej ukryć się tam, gdzie czuła się najbezpieczniej. W głowie miała obraz domu i rodziców.

            Jednak na jej drodze ciągle stawał ktoś lub coś, co zmuszało ją do obrania innej drogi. W efekcie zamiast przybliżać się do domu, oddalała się od niego. Piszcząc rozpaczliwie, szukała schronienia. Toteż gdy zobaczyła znajomą twarz, a przynajmniej taką, która na swój sposób zdawała się jej znajoma, zatrzymała się.

            Zaskoczony Shirai stał twarzą w twarz z wiewiórką. Średnio przepadał za gryzoniami, ale nie żeby się ich bał. Tylko ta wiewiórka była jakaś dziwna. Z tego, co wiedział, nie miały one czerwonych oczu. Przez to kogoś mu przypominała, choć równie dobrze mogła mieć wściekliznę.

            – Yo – mruknął i właściwie miał już ruszyć dalej, kiedy wiewiórka się zbliżyła. – Masz wściekliznę, puszek? – Ta myśl trochę go przerażała. Gdyby zwierzę go ugryzło, skończyłby odwiedzając oddział czwarty, a tego bardzo nie chciał. Tamtejsza kapitan była wyjątkowo przerażająca, choć nigdy nawet nie podnosiła głosu. Ale wiewiórka, poza czerwonymi ślepkami, wyglądała raczej na zdrową. – Przypominasz mi taką jedną, wiesz – mruknął. Sam się sobie dziwił, że rozmawia z wiewiórką. – Pewnie byście się dogadały. Też jest taka mała, jak ty.

            Wiewiórka nagle cofnęła się i już myślał, że ucieknie. Ona jednak przygotowała się do skoku i rzuciła się na niego. Mimowolnie krzyknął, choć szybko zamilkł. Spodziewał się poczuć ugryzienie, tymczasem wiewiórka uczepiła się jedynie jego koszulki i wspięła na ramię, gdzie usadowiła się wygodnie. Rozejrzał się tylko, sprawdzając, czy nikt nie słyszał jego pisku.

            – Mam cię do niej zabrać? – zapytał beznamiętnie, ale uśmiechnął się.

            Sięgnął ręką i pogładził zwierzątko po łebku. Nie ugryzło go, więc uznał, że nic złego się już nie wydarzy. Tylko gdzie miał szukać Tomori? Wydawało mu się, że polazła gdzieś z Shunem i Ukyo, choć niezbyt się interesował. Gdyby miał ze sobą telefon, to by zadzwonił. Ale nie miał, bo średnio przepadał za tym ustrojstwem.

            Nie miał nic do roboty, więc postanowił zajrzeć do dormitorium, ale tam dziewczyny nie było. Wątpił też, że wróciła do domu rodzinnego, a sprawdzać tego mu się nie chciało. Uznał, że pewnie dalej siedzi z chłopakami i skierował swoje kroki w stronę domu. Ivreli i tak tam nie było, bo wybyła na kilka dni do Hueco Mundo. W takim razie nie będzie nawet wiedziała, że wrócił tam z wiewiórką. Przy okazji znajdzie telefon i napisze do Itsuko.

            – Shirai – usłyszał i spojrzał w tamtą stronę.

            Zobaczył Matsumoto, która najwyraźniej wracała do domu ze służby.

            – Yo.

            – Widziałeś może Kazumi i Yakumo?

            – Nie – mruknął z godnie z prawdą. – Nie widziałem ich od powrotu do Shino.

            – Pomyślałam, że sprawdzę, co u nich. Przecież nie mogą mieć tych kajdanek w nieskończoność – westchnęła kobieta. – Mam nadzieję, że się nie pozabijali – dodała i dopiero wtedy spojrzała na wiewiórkę. – O jaka słodka.

            – Napadła na mnie chwilę temu.

            – Napadła cię wiewiórka?

            – Wskoczyła na mnie, więc zabieram ją do domu.

            – Ty to masz powodzenie u kobiet – roześmiała się Rangiku, na co Shirai skrzywił się trochę. – No już, nie rób takiej miny. Nie pomógłbyś mi ich znaleźć? Nie mogę się dodzwonić do Kazumi.

            – Wiewiórka! Łapcie wiewiórkę! – rozległ się krzyk Shuna.

            – Ciociu, nie daj jej uciec! – wtórowała mu Kazumi.

            – Przestańcie się, kurna, drzeć – warknął Shirai, głaszcząc zwierzątko, które skuliło się na jego ramieniu. – Wystraszycie ją, kretyni.

            – Co się stało? – zapytała Matsumoto.

            – Ta wiewiórka… – wyspał Shun. – To…

            – Nic takiego – przerwał mu Ukyo, zasłaniając usta. – Uciekła z laboratorium ojca, mieliśmy ją złapać.

            – Ach, rozumiem – uradowała się Rangiku. – To dlatego biegacie jak szaleni. Nie mogłam was nigdzie znaleźć ani się dodzwonić.

            – Przepraszam ciociu – jęknęła Kazumi. – Szukaliśmy jej wszędzie. Nie słyszałam dzwonka.

            – No nic, dobrze się składa. Znaleźliście wiewiórkę, a ja znalazłam was – stwierdziła wesoło Rangiku. – Widzę, że daliście radę się dogadać, skoro ganialiście razem po Seireitei. A ja właśnie chciałam was uwolnić – dodała.

            Kazumi i Yakumo spojrzeli po sobie, a potem na kajdanki. W tym zamieszaniu zupełnie o nich zapomnieli i jakoś samoistnie dostosowali swoje tempo, żeby się nie pozabijać.

            – Chyba tak – przytaknęła Kuchiki.

            – Dawać łapki – zaświergotała Matsumoto, sięgając po kieszeni. Nic jednak stamtąd nie wyciągnęła. – O nie…

            – Nie – przeraziła się Kazumi. – Zgubiłaś klucz?

            – Żartowałam! – oznajmiła Rangiku, i tym razem pokazała im niewielki kluczyk.

            Już po chwili dwójka kadetów mogła odetchnąć z ulgą, pocierając zaczerwienione nadgarstki.

            – Dostaliście nauczkę?

            – Tak.

            – To dobrze. Ja wracam do domu. Do zobaczenia, dzieciaki – pożegnała się z nimi Matsumoto i zniknęła w shunpo.

            – Kretynie, chciałeś nas wydać? – ofuknął Shuna Ukyo. – Im mniej osób się dowie, tym lepiej.

            – Coście odwalili?

            – Nic. Nieważne. Zabierzmy ją do Dwunastki – ponaglił ich Ukyo, wyciągając ręce w stronę Itsuko, ale Shirai zrobił unik. – Ej.

            – Chciałem ją zabrać do domu i pokazać potem Itsu – wymamrotał Shirai, a Kazumi przejechała dłonią po twarzy.

            – TO jest Itsu – oznajmiła Kuchiki.

            – Co?

            – Te głupki zabrały ją do laboratorium i obsypali jakimś proszkiem, który zmienił ją w tą cholerną wiewiórkę.

            – Co? – powtórzył znowu Shirai, coraz bardziej marszcząc brwi.

            – Nie zrobiliśmy tego specjalnie – protestował Shun. – Wystraszyła mnie.

            – Nieważne, na razie trzeba ją naprawić.

            Shirai chwycił ostrożnie zwierzątko za skórę na karku. Wiewiórka wierzgała przez chwilę, ale przestała, gdy on przyglądał jej się uważnie.

            – To jest ona? – zapytał, żeby się upewnić, ale grobowe miny przyjaciół potwierdzały ich słowa. – Ja pierdolę… Banda debili.